Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 6

244
Arnrún frá Felli:
[ IÐUNN
þar voru, með handabandi; en þegar Rakel sá, að
sumir fóru að brosa, kipti hún í hann og staðnæmd-
ist við dyrnar og fanst hún ætla að hníga niður. —
»það er óhætt að setjast, röðin kemur ekki strax að
ykkur«; sagði feit og góðlátleg kona, og færði sig til
á bekknum. Rakel leit þakklætisaugum til hennar.
Læknirinn kom fram í dyrnar, hleypti fölleitum
pilti út og sagði: »Næsti«. Maður með hendi í fatla
stóð upp, gekk inn, læknirinn lokaði. Svona gekk
það koll af kolli. Loksins kom að Rakel. Skjálfandi
stóð hún upp og gekk inn í bjarta og hlýja stofu,
fallegustu stofuna, sem hún hafði séð. »Setjist þér,
stúlka mín«, sagði læknirinn vingjarnlega. Og meðan
hann þvoði sér um hendurnar, spurði hann, hvað
hún héti og hvaðan hún væri. »Einmitt það, Rakel
SaIómonsdóttir«, sagði hann og brosti góðlátlega.
»Hvað amar að yður, Rakel Salómonsdóttir frá Urð-
arkoti á Ströndum?«
»Ég heli verk fyrir brjóstinu«, sagði Rakel lágt.
»Fyrir bringspölunum? Hafið hósta, svitnið á nótt-
unni, eruð lystarlaus, máttlítil, liggið með köílum
rúmföst?«
Rakel varð steinhissa; hvernig vissi læknirinn þetta?
Sá hann það á henni? »Já«, sagði hún ogbættivið:
»Verstur er verkurinn undir síðubarðinu«.
»Já, einmitt það, ég veil það, stúlka litla; farið
þér nú úr; ég þarf að athuga yður, hlusta yður«.
Hann gekk út að glugganum.
Rakel afklæddist. Læknirinn tók upp hlustpípuna.
Með snörum læknisaugum leil hann á sjúklinginn,
sá holur fyrir ofan viðbeinin, signar axlir og ofur-
lítil slöpp brjóst, líkust sóleyjahnöppum, sem frost-
nótt hefir hindrað að springa út.
»Andið þér djúpt, lióslið, andið með opnum munni«,
marg-endurtók læknirinn. Hún var dauðþreytt, þegar
hann loks hætti.