Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 55

IÐUNN]
Woodrow Wilson.
293
Lansing í ræðu: »Enn er von um, að land vort geti
komist hjá þeirri hræðilegu nauðsyn að lenda í
ófriði«. Og þeLta var nú líka von ílestra Ameríku-
manna, þótt þeir væru alment ánægðir með þá ráð-
stöfun, að BernstoríT hefði verið sendur heim. Og
þar eð engar hernaðarráðstafanir voru enn gerðar,
væntu menn þessa fastlega. Enda voru Bandaríkja-
menn tregir á að ganga í ófriðinn. Og þótt farið væri
lieldur óvirðulega að við sendilierra þeirra, er hann
fór frá Berlín, gat það ekki æst þá svo mjög. Og
forsetanum fanst enn sem Ameríka mundi geta setið
hjá áhættulaust.
En nú rak þó að því, að liann fengi þær »óræku
sannanir«, er hann þóttist þurfa að fá til þess að
kollvarpa liinni »rótgrónu sannfæring« sinni um, að
þjóðverjar mundu ekki liaga sér svo, sem þeir létu í
veðri vaka. Þá er þjóðverjar höfðu enn sökt tveimur
BandarÍKjaskipum á kafbátasvæðinu og það var ljóst,
að þeir mundu hvergi skirrast, bað hann þingið leyíis
til þess 26. febr. að nota hver þau ráð og tæki, er
nauðsynleg þættu til þess að vernda skip og sjómenn
Bandarikja í hinurn friðsamlega og lögmæta atvinnu-
rekslri þeirra á sjónum, og — bætti hann við, lil þess
yfirleitt að vernda mannxéttindin.
Þetta mætti nú í fyrstu töluvexðri mótspyrnu í
þinginu. Eitthvað viku áður höfðu llokksmenn hans
Ul' báðum deildunx sagt honurn, að ef hann bæðist
þess af þinginu að segja þjóðverjum stríð á hendur,
luyndi hann sennilega fá afsvar. Enda tóku nú bæði
lriðarvinir og vinir þjóðverja að gerast nokkuð harð-
°rðir uni slíkt »vopnað hlulleysi«. En þá var nú Wil-
s°n loks búinn að fá þær sannanir, sem töldu hon-
um algert hughvarf og sýndu honurn, að ekki væri
hsettulaust að sitja hjá. Og nú sló liann því tromíi
ut» sem dugði.
þinglausnir áttu að fara fram 4. marz, svo að ekki