Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 52

290
Woodrow Wilson.
[IÐUNN .
mönnum, og enn mátti ráða það af orðsending þess-
ari, að hann trúði því ekki enn, að Bandaríkjunum
væri nein hætta búin af Þjóðverjum. Honum fórust
þar orð á þessa leið:
»Forsetinn leyfir sér að vekja athygli manna á,
að það sem stjórnmálamenn ófriðarþjóðanna af beggja
hálfu liafa í huga í stríði þessu er í raun réttri það
sama, eins og lesa má út úr orðum þeirra yfirleitt
bæði til þeirra eigin þjóða og út á við til lieimsins.
Hvor um sig æskir þess að tryggja bæði almenn
réttindi og einkaréttindi hinna veikari. þjóða og smá-
ríkjannatjafn-örugglega gegn árásum og yfirgangi fram-
vegis eins og almenn réttindi og einkaréttindi hinna
miklu og voldugu ríkja eru varin nú í stríðinu. Sérhver
óskar að tryggja sér sitt eigið öryggi á komandi tím-
um, svo og öryggi allra annara þjóða og ríkja gegn
því, að slik styrjöld geti nokkru sinni endurtekið sig,
svo og fyrir árásum og hverskonar eigingjörnum
yfirgangi«.
Þessi orðsending hafði þó nokkuð gott í för með
sér. Þá er skorað var á Þjóðverja að koma fram
með friðarskilmála sína, neituðu þeir að gera það
frekar en þeir þegar hefðu gert. Og er bandamenn
höfðu borið ráð sín saman, settu þeir fram hina
djarflegu friðarskilmála sína í orðsending þeirri, sem
forsætisráðherra Frakka afhenti sendilierra Banda-
ríkjanna í París 10. jan. f. á. Orðsending þessi var
síðan send sendiherra Breta í Washington ásamt bréíi
Balfour’s, sem þá skömmu áður var orðinn utan-
ríkisráðherra Breta. Balfour fer fyrst nokkrum lof-
samlegum orðum um viðleitni forsetans og áhuga-
mál, en hittir svo, að því er Breium finst, naglann
á höfuðið með því að lýsa því, hvað valdið hafi
ófriðnum, ofbeldisverk Miðríkjanna gegn tveim smá-
ríkjum. En forsendum ófriðarins lýsir hann þannig:
»Pær voru þessar, að til var stórveldi, sem var