Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 13

IÐUNN]
Rakel.
251
að hún skyldi sofa. Hún brosti; lienni leið vel; það
var eins og verkurinn hyrfi snöggvast. »Kæra, kæra
þökk«, sagði hún og greip um hönd hans og lagði
hana undir vanga sinn.
»Ekkert að þakka, ekkert að þakka, nú eigið þér
að fara að sofa, og munið að liggja kyr. Góða nótt,
Kakel mín«. Svo gekk hann út úr stofunni.
Rétt á eftir fékk liún óþolandi verki, hljóðaði og
!bað fyrir sér. Ungur læknir koin inn og spýlti ein-
hverju inn í liandlegginn á henni. Rétt á eftir hvarf
verkurinn.
Hún sofnaði; nei, hún svaf ekki, hún var vakandi,
€n hafði enga verki. Stofan varð Ijómandi björt, birtan
jókst, varð að dýrðlegu ljóshafi og mitt í Ijóshafinu
stóð læknirinn hennar í skínandi klæðum; liann
hrosti svo undur-góðmannlega, gekk að rúminu
hennar, lyfti ábreiðunum, tók hana i fang sér og
bar hana burt.
Snemma næsla morgun kom Salómon á spítalann.
Hann hitti ungan lækni úti á ganginum og leit til
hans spui-ningar augum.
»Skurðurinn tókst vel, en stúlkan dó í nótt. Lungun
voru eyðilögð«. Hann flýtli sér inn á næstu stofu.
Salómon stóð agndofa og horfði á eftir lionum.
Var það Rakel, sem hann átti við? Var það Rakel,
sem var dáin? Var hann búinn að missa aleigu sína?
Honum varð eitthvað svo þungt um andardráttinn.
Rakel var hress og glaðleg, þegar hann sá hana sið-
ast» og nú var hún dáin! Hann langaði til að sjá
hana, en treysti sér ekki til þess, læddist hljóðlega
ut og ráfaði langt út á nes; hann varð að reyna að
alta sig, átta sig á því að eiga enga Rakel.