Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 70

308
Síðasti engillinn hans Antonio Allegri.
[ IÐUNN
vesalings konan mínl Og börnin mín?, hvað verður
um þau, ef ég dey, ég sem einn hefi haft ofan af
fyrir þeim. Nei, nei, ég vil ekki, vil ekki deyja!« »Og
heldur þú þá ekki Correggio, að ég sé vinur þinn?
Tekjum minum ætla ég að verja til þess að hjálpa
þeim sem bágt eiga. Ég geng börnum þinum i föður
stað«. »Þá dey ég ánægður«, sagði Antonio; »kallaðu
á konu mína óg börn, að ég megi tilkynna þeim
burtför mína, sem nú er í nánd«.
Þá gaf Taddeo þeim öllum, er úti voru, bendingu
um að koma inn. Þess gerðist ekki þörf að tilkynna
þeim með orðum þá óumfljrjanlegu óhamingju, er
yfir vofði. Konan kastaði sér í örvæntingu sinni upp
í rúm eiginmanns síns og féll í ómegin. Lúðvík og
Veróníka fleygðu sér í hægindastól og grétu beisklega.
í öllum þessum harmi svaf litill engill, hún Agnes
litla, vært í vöggu sinni við rúm föður sins. Alt í
einu vaknaði hún af værum blundi og reis upp á
olnboga sína; var þá engu líkara ed að hennar
barnslega sál skildi, af hverju allur þessi mikli harmur
stafaði, því hún stökk hálf nakin upp úr vöggunni,
kastaði sér á kné, fórnaði höndum og virtist hefja
huga sinn til guðs í eldheitri bæn. Jafnskjótt sem
faðir hennar sá hana í þessari stellingu, lifnaði alt í
einu hin sloknaða glóð listamannsgáfunnar í augum
hans, vangar hans lituðust lífsins roða og hann reis
upp í rúminu og kallaði: »Fáið mér pentlana mína!«
Iíonan hans, sem raknað hafði við sér úr yfirliðinu
fyrir nákvæma umönnun einsetumannsins, varð svo
forviða af þessu óvænta atviki, að hún vissi ekki
almennilega, hvort hún ætti að hlýða skipuninni-
Þegar Taddeo sá þetta, kallaði hann til hennar:
»Hermaðurinn vill deyja sem hermaður á vígvellin-
um, lislamaðurinn vill deyja sem listamaður með
pentla sína í höndum. Hlýðið honum«. Iíonan lét þá
óðara að óskum Antonio. En hann fór glaður í bragði