Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Blaðsíða 68

306 Siðasti engillinn hans Antohio Allegri. ;iðunn
sagt, tók hann kápu sína og hélt af stað. Þegar hann
kom til Parma, hélt hann til klausturs grámunkanna,
því þeir skulduðu honum nokkuð fé fyrir erfiði, er
hann hafði int af hendi fyrir þá. En þeir beittu fyrir
sig ýmsum vífilengjum og afsökunum og létu hann
synjandi frá sér fara. í örvænting sinni kærði faðir
minn þetta háttalag þeirra fyrir dómstólunum. Og
með því dómurinn féll honum í vil, hélt hann aftur
til klaustursins til þess að fá peningana. Pegar þangað
var komið, guldu munkarnir honum skuldina, er nam
200 lírum, í tómum koparpeningum; gerðu þeir það
annaðhvort honum til smánar eða þá tii þess að
henda gaman að honum. Með þessa þungu peninga-
byrði á bakinu varð faðir minn svo að fara sömu
leið til baka í brennandi sólarhita, þreyttur, móður
og hungraður. Þegar hann kom heim, lagði hann af
sér byrðina og sagði: »Börn mín, kona mín, nú er
ykkur borgið«. Svo teigaði hann tvo bolla af vatni.
En jafnskjótt og hann hafði drukkið vatnið, greip
hann óttaleg kalda, hann fölnaði upp og féll í öngvitr
nú liggur hann fárveikur, og líf hans er í inestu hættu«.
Þegar Taddeo hafði heyrt þessa frásögu, læsti hann
klefanum í skyndi og lagði af stað með unglingnum
í áttina til Correggio, og hröðuðu þeir ferð sinni sem
mest þeir máttu. Enn þá var lílið áliðið nætur. Þegar
þangað var komið, gekk einsetumaðurinn inn í lítið,
fátæklegt herbergi. Berir veggirnir báru þess Ijósan
vott, að satt væri það, er unglingurinn hafði sagt
honum um vin hans. Þar lá Antonio Allegri á fleti
einu. Augu hans voru hálf-brostin og á enninu var
kaldur sviti. Hann var svo náfölur, að hefði ekki dá-
liti.Il snöggur andardráttur hafið upp brjóst hans við
og við, hefðu allir mátt halda að hann væri liðið lík.
Kona hans og börn voru hjá honum og grétu sáran;
fékk þessi sorgarsjón svo mjög á Taddeo, að hann
gat ekki tára bundist. Þegar sjúklingurinn varð var