Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Side 14

204
Nesjamenska.
IÐUNN
ingu lífsmettra hóglífisimanna. Hún lýsir sér í róman-
tískri tæpitungu við daJakofa-líf og hörpudiska-búskap
og grasserar átakanlega í fólki, sem ekki getur sofið
vær,an dúr nemal í fjaðrarúmi með hitapoka við fæt-
urna, né litið glaðan dag, ef það á ekki tólf manna
matarstelL Eitt alvinsælasta kvæðii Davíðs er „Konain,
sem kyndir ofninn minn“. Ég hefi lesið þetta kvæði
fyrir æðimörgum pvottakonum og öskubuskuim, og
peim fanst bókstaflega ekkert til koma. Pær ýfðust
við meðaumkuninni og tæpiíungunni. Hiins vegar hefir
orðstöðu fólki, sem hefir ráð á að halda slika ösk.u-
busku og veit, að það fer ofboð vel á þvi að gómskella
öðru hvoru framan i hana af samúð með kjöruim
hennar, orðið þetta hreinasta opinberun. Því líður betur
í ofnkróknum eftiT að hafa andvarpað eins og tvisvar
sinnum: „Fáir njóta eldanna, sem fyrstiir kveikja ])á“,
og huggar sig við ]iað eins og eitthvert æðra vísdóms-
ráð, að „suinir skrifa í öskuna öll sín beztu ljóð“.
Á bessum rökum byggjast vinsældir Davíðs að veru-
legu leyti, og verður að játa, að vart verði traiustarii
grunnur lagður að skáldhróðri á pví próunarstigi í
félagsmálum, sem vér erum enn.
En svo kemur Halldór Kiljan Laxness til sögunnar
og byrjar að leggja kjöl að höfundarstarfi, ritar bækur,
sem eru 1 pann veginn að verða okatækar á evrópskan
mælikvarða.
Þá rumskar nesjamenskan.
Halldór gerir pá fíflóð'u kröfu til landa sinna, að
peir kunni að hlýða á málafliutning eins og siðaðir menn
og láti sér skiljast illindalíitið, að ofurilitið purfi að
hnika til máli Snorra Sturiusionar tdl pess að birta á
])ví hugsanir nútimamanna.
Annað og meira er nú ekki um að vera, enda er