Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Qupperneq 13

UÐUNN
Nesjamenska.
203
vottur borgaralegs frjálslyndis á íslandi, húmanismi
binna fyrstu söddu og sæmifega klæddu borgara í
niargar aldir. Að öðrum þræði átti petta frjálsilyndi
;sínar sálfræðilegU rætur í þeirri fákænu trú, að elfur
stríðsgullsins héldu áfram að rcnna hingað rauðar og
jrungar um aldur og æfi, að aldnei kæmi tii verulegra
átaká við örbjargamennina, að nýir gróðavænlegir at-
vinniuvegir héldu áfram að soga f>á upp í sig. Af þessu
frjálslyndi er nú ekki sneíill tii lengur í borgarastéttinni.
Henni hélzt alt of raunalega á hinum skjóttekna gróða
til þess að hafa ráð á slíku til frambúðar. Átökin við
öreigana tóku að gerast veruleiki. En sá hluti verka-
lýðsins, sem notað hafði samtök sín þessi árin til þess
aið rífa sig upp úr sultarfeninu, hiefir nú tileinkað sér
þettá frjálslyndi að nokkru leyti.
En þetta skammvinna vor borgaralegs húmanisma
edgnaðist sinn postula og ljóðasvan.
Pað var Davíð Stefánsson.
Hann er hvorki umbötainaöur né spámaður. En hann
er dillandi Ijóðrænn í hugsun og umburðarlyndur1
lýðsinni. Borgurunum stendur enginn stuggur af kvæð-
um hans: götumyndunum, samúðinni með betlaranum,
skækjunni, flækingnum, einyrkja landnemanum. Og það
væri líka alveg ástæðulaust. Davíð Stefánsson er ekki
að fylkja þessu allslausa liði saman með básúnuhljómi
til' geigvænlegrar baráttu. Hann klappar þvi bara á
kollinn og segir því, að það sé eins vel innrætt eins og
þeir, sem fínni beri flíkurnar. Þetta átti alveg við tíðar-
andann — ásamt stúdentamærðinni, brennivínsdýrkun-
inni, þjóðsagnaspekinni í kvæðum Daviðs, enda hefir
hann orðið ástsælastur íslenzkra skálda á si;nni tíð.
Sjálfrátt eðtt ósjálfrátt hiefir Davíð komist upp á lag
með það, að gera barnagælur við áleitnustu sjálfsblekk-