Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1932, Síða 90

280 Dæmisaga. iÐunn
vera; þeir höfðu komið á elleftu stundu, sagði hann, og
hann hafði líka einhvern tírna lesió um það í bihlíunnL,
að verkainenn væru teknir í víngarðinn fram undir
klukkan eiliefu. Og við |utð varð að sitja.
En Kölski lét ekki sjá sig á jörðinni framar, og þar
gekk nú flest á tréfótum. Fólkið afneitaði honurn og
öllu hans athæfi og gerði það eitt, sem rétt var. Riku
mennirnir gáfu fátækum fé sitt, og fátæklingarnar óku
i fjórhjóluðum vögnum með tveim hestum fyrir og
fleygöu gljáandd silfurdölum í þá, sem stóðu við hlið-
in á veginum. Og fólkið las guðsorð og bænir nálega
alian sóiarhrjniginn, og þó hafði það einskis að biðja,
því að Guð gefur jafnvel vondum mönnuni daglegt
brauð án þess að þeir biðji um ]<að.
Og kóngurinn í landinu hafði ekki nokkurn skapaðan
hliut aö gera; hann rjátlaði bara um í sólskininu og
geispaði langan, því hvengi var styrjöld og engir ræn-
lingjar, í skógunum, og gálginn stóð alt af jafn-tómur
'uppi á gálgahæðinnii, og böðullinn dundaði við að sálga
flugum í glugganum heima hjá sér.
Og striðsmennimir skneyttu sig meö gyltum borðum
og kempulegum heiðursmerkjum og blésu í lúðra og
Löröu bumbur, og þeir hertu á blæstrinum sem rnest
þein máttu; en enginn vildi koma og berjast við ])á
Og prestarnir þrumuðu um dauðann og djöfulinn, en
söfnuðurinn skildi ekki hvað þeir voru að fara, og kerl-
ingarnar fengu sér væran blund, og karlarnix drógu ýs-
ur, en ungu stúlkumar hniptiu hvor í aðra og iskruðu
af niðurbæklum hlátri. Og yfir jörðinni sveif andi van-
trúarirmar, svo að raunalegt var á að horfa. Og þegar
Guö almáttugur og Sankti-Pétur voru á stjái niðri á
jöröinni og gerðu kraftaverk, þá vakti ]>að varla athygli