Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Qupperneq 13

IÐUNN
Lífsviðhorf guðspehinnar.
267
er ég«, tekur ekki minstu breytingu við líkamsdauðann.
Allar hugsanir, allar tilfinningar, allar minningar — með
öðrum orðum: öll skapgerðin, er nákvæmlega hin sama
eftir líkamsdauðann. Eina breytingin er sú, að líkaminn
er ekki lengur notaður. Hjartað er hætt að slá; það
hefir verið lokað fyrir rafmagnsstrauminn, sem hreyfði
vélina. En rafmagnið er altaf fyrir hendi, hvenær sem
straumnum er hleypt á. Dauðinn gerir litla breytingu.
Lífsmeðvitundin heldur áfram óbreytt — út yfir gröf og
dauða. Vandamálin eru hin sömu, hvort sem menn eru
lífs eða liðnir. Framliðni maðurinn, sem lifir í geðlík-
amanum, getur spurt jafnt og fyrir andlátið: Er þessi
geðlíkami minn varanlegur ? A ég eilífa sál ? Eða líð
ég bráðlega undir lok ? Er hægt að sanna að ég sé
eilíf og ódauðleg vera ?
Vér sönnum ekki ódauðleikann, þótt vér sannfærumst
um áframhald lífsins eftir líkamsdauðans. Vér ættum
því heldur að skoða alla myndina, sem maðurinn er að
eins lítill hluti af. Skoðum fyrst takmarkalínur heildar-
myndarinnar, áður en vér förum að rannsaka einstaka
hluta hennar. Þá munum vér sjá, að maðurinn getur
ekki verið til án alheimsmyndarinnar, eins og líka að
heildarsamræmið vantaði í myndina, ef manninum væri
kipt þaðan burtu.
Það er þessi skilningur, að maðurinn sé óaðskiljan-
legur hluli alheimsins, sem gefur honum gildi. Vestræn
guðfræði segir að guð hafi skapað manninn. Þessi skap-
aða skepna guðs á síðan að vera honum undirgefin,
og æðsta sæla hennar á að vera í því fólgin, að hugsa
um gæzku hans og náð. Sá skilningur er ekki auðfund-
inn í venjulegri kristinni kenningu, að maðurinn sé nauð-
synlegur til að framkvæma hinn guðdómlega vilja, að
án samvinnu mannnsins sé guðs verk ekki fullkomið. En