Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Page 29

IÐUNN
Lotofagar.
283
Við yztu haísbrún röðull hvildi í ró
á rauðum vesturhimni. Um gljúfraslóð
þeir litu opnast dal, er innar dró.
Um drög og hæðir pálmafylking stóð
og vallarliljur vöfðu engi hljóð.
Það var sem eilífð ríkti um þetta svið.
Með húmföl andlit, dökk við geislans glóð,
að gnoðarborðum eftir skamma bið
kom dapurleitt og brámilt Lótófaga lið.
Aldin og blóm af undrateinung þeim
þeir öllum báru. En þeim, er hlaut þá gjöf,
fanst aldan gjálpa annarlegum hreim
og andvarpa við fjarra stranda nöf,
— í órafjarska þjóta harmþung höf.
Og hæfi einhver máls í flokknum þar,
var rödd hans ómlaus, eins og raust úr gröf.
lians andvaka sem djúpur blundur var.
Og hjartslátt hans sem söng að eigin eyrum bar.
Þeir tóku hvíld um gulan sævarsand,
þar sól og máni skein á hvora hlið.
Og Ijúft þá dreymdi um fjarlægt föðurland,
um fljóð og barn og man — en úthafið
þeim blasti við sem ófært auðnarsvið.
fiver ár varð blýþung, særinn dauðakaf.
Þá mælti einn: „Vér hættum heimför við“.
Og hinir sungu: „Bak við órahaf
er eyjan vor, og hér vér unum héðan af“.
Magnús Asgeirsson
hi'ddi.