Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Síða 44

IÐUNN
Jól.
Bernskuminningar.
I.
Nú er jólanótt. Ég ligg vakandi í rekkju minni. Fólk
alt í baðstofunni er sofnað.
Við höfðabrík rekkju minnar stendur grænn kistill og
ofan á honum rauður snældustóll með hillu. A hillunni
brennur stórt kongakerti í bláum Ijósastjaka rendum. —
Auk þess brennur á olíulömpum tveim í baðstofunni.
Ofan á sæng minni liggur Mjallhvít — æfintýrið. —
Ég hefi tvílesið hana alla síðan ég háttaði. — Dásam-
ari sögu hefi ég aldrei lesið né heyrt. Mjallhvít var gef-
in mér í jólagjöf. Auk hennar gáfust mér — ein spil og
þrjú kerti. Ég strýk sængina slétta og legg mannspilin
í raðir ofan á sængina. — Hvílíkt skraut! — að nokk-
ur maður skyldi geta til búið annað eins. — Kynlegt er
að pabbi skyldi ekki vita, hvað maður sá hét. —
Ég skygnist fram yfir rekkjustokkinn. — En hvað"
gamla strengjaklukkan gengur hratt og glaðlega. A
klukkuskífuna — yfir rómversku tölunni tólf — er mál-
uð mynd af bóndabæ og gömlum hjónum. Þau standa
fyrir dyrum úti. — Ég hefi aldrei séð þau jafn ung og
ánægjuleg á svip — það er af því, að nú er jólanótt.
— Hvert, sem ég lít — alstaðar eru jól. Alt er fágað
og hreint og yndislega fallegt — gólfið, hirslurnar og
kvistirnir í fjalborðin á skarsúðinni yfir mér. — Nú sé
ég, að kvistirnir eru dálitlir dvergar — alveg eins og
dvergarnir í Mjallhvít minni. — Sumir virðast grúfa sig