Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Page 45

IÐUNN
Jól.
299
niður og gráta — en það er ekki! — Þeir hnipra sig
niður aumingjarnir litlu — og sofa. Aðrir brosa — þeir
eru vel vakandi — en bráðum syfjar þá líka. — —
Úti er glóandi tunglskin.
Álfabörn renna á sleða í sindrandi tunglskinsmóðu.
Rjúkandi mjallgarðar rísa hátt undan meiðunum. Fram
af brún Hádegisfjallsins geisa þau niður fannir með
fram Líkárgljúfrum. Þau bera rauð skarlatsklæði og silf-
urbelti um sig og gullsylgjur á. — Þau halda hátt á
lofti margálmuðum ljósastjaka úr rauðagulli og er log-
andi kongakerti á stjakaálmu hverri og viðrar til fjalls-
bláa kertaloga, því hratt er runnið, en ekki slokknar á
kertunum. — Nú er jólanótt og þau mega leika sér
unz ljómar af degi. — Á morgun fá þau að fara til
kirkju fram í Skörð. Þangað fer huldufólkið alt úr Lík-
árgljúfrum. —
— í nótt fæddist Jesús Kristur. — Á morgun fæ ég
að fara til kirkju að Felli. — Ég signi mig og byrja að
lesa bænir mínar:
— Faðir vor — þú, sem ert á himnum — —
II.
Nú er jóladagsmorgunn. — Ég var að vakna. Það
fyrsta sem ég þreifa eftir er Mjallhvít og spilin mín og
hvorttveggja liggur fyrir ofan mig í rekkjunni. — Enn
þá brennur á lömpunum tveim.
— Á snældustólnum við rekkjubrík mína stendur
kertastjakinn auður. Drifhvítir tólgarstraumar kvíslast
niður um hann allan og stór tólgaiskjöldur hefir storkn-
að á stéttinni.
Kertið hefir brunnið út á meðan ég svaf.
— Nú kemur mamma inn að rekkju minni.