Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Síða 65

IÐUNN
Stephan Q. Stephansson.
319
En augn'abliksvísirinn, æfin manns stutt,
veif ekkert um muninn þann samt“.
Og hún læðist inn í hvert hugskot, „bjarmar í hugum
þótt beri ei á“, gerir jafnvel einveru smalans léttari,
gerir það að verkum, að skáldið getur kveðið slíkt
kvæði sem þetta »við kolsvartan heim« um andvökunótt
eftir erfitt dagsverk — og að hann getur sætt sig við
dauðann og óvissuna.
„Og hugar-rór stigið í hvíluna þá
að hinztu, sem við ég ei skil:
Svo viss að í heiminum vari þó enn
hver von mín með ljós sitt og yl,
það lifi, sent bezt var í sálu mín sjálfs —
að sólskinið verður þó til"!
Enginn sæmilega skyni borinn maður þarf að lesa
meira eftir Stephan en þetta kvæði til þess að sjá, að
hann er bæði stórskáld og mikilmenni — og ef til
vill dái ég enn þá meira mikilmensku hans en snild
og þessvegna hefi ég í þessu stutta eftirmæli valið til-
vitnanirnar meira með það fyrir augum að sýna innri
mann hans, en hugsanasnild hans og spámannlegar sýnir.
. . . Hann var einn af þeim fáu skáldum, sem orkti
sjaldan ómerkileg kvæði, því að þó að mörg af kvæðum
hans séu lítt snildarleg, þá eru þau flest merk fyrir sakir
þeirrar alvöru, þess styrka persónuleika og þeirrar glöggu
lífsathugunar, sem í þeim er. Og eins og ég benti á í
upphafi greinar þessarar, er í kvæðum hans eitthvað
handa öllum. Menn geta lært af honum málkyngi, hugs-
anaþrótt og drenglyndi. Menn geta flogið með honum á
arnvængjum vítt um geima og svifið með honum á
fiðrildisvængjum blótn af blómi, þegar »birtan sezt ei
sjónum manns«. Og það er von mín, að minning hans
muni alt af lifa og ljóð hans alt af verða lesin.