Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Síða 41

IÐUNN
Hneykslið.
235
Það var mála sannast, að presturinn í Eyrarfirði, sem
nú var á förum þaðan aftur, hafði þótt daufgerður
kennimaður. En búmaður var hann, eins og áður er á
vikið. Til voru þeir, sem töldu hann ágengan í viðskift-
um, en þótt slíkt væri naumast almannarómur, kom þó
flesíum saman um hitt, að klerkur mundi vilja eiga sitt,
og vægilegar en það varð alls ekki að orði komist. Þó
var hann gestrisinn í góðu meðallagi. Það var að vísu
að eins örsjaldan messað á prestssetrinu — og aldrei
nema á stórhátíðum — þessi þrjú ár, sem hann hafði
verið þar. En hvað um gilti: þá sjaldan er messað var,
brást það ekki, að öllum — æðri sem lægri — var
gefið kaffi.; þrjár tegundir brauðs og tvisvar í bollann.
Og — ef til vill var þetta meginástæða þess, að tekið
var í mál að halda honum skilnaðarsamsæti; hitt réði
og nokkru um, að von var á dansskemtun, þegar borð-
urr. yrði hrundið.
Samsætið var allfjölment; þangað flyktist meginið af
því ungu fólki sveitarinnar, sem »kunni sporið« og
þangað komu og nokkrir kunnustu bændaöldungarnir í
þeim vændum að tala fáein orð, ef á þyrfti að halda.
En heldur mátti kalla dauft yfir samkomu þessari, meðan
setið var yfir borðum.
í öndvegi sat presturinn, á aðra hönd honum sat
hreppstjórinn, en á hina Þorsteinn kaupmaður; við hlið
hans sat sýslumannsfrúin og þar næst Gunnfríður. Sýslu-
maður kom ekki.
Aðalræðurnar héldu Þórður hreppstjóri á Kömbum og
presturinn sjálfur. Mælti Þórður fyrir minni heiðurs-
gestsins. Hann kvaðst ekki hafa mikið vit á trúmálunum
og mundi sér hentugast að hætta sér ekki út á ókunnar
brautir. En hann vildi aftur á móti leyfa sér að segja