Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Qupperneq 53

IÐUNN
]óhannes Miiller og höllin í Elmau.
247
í fjallræðunni sjáum vér þó glögglega, hver þessi leið
er. Fjallræðan er í insta eðli sínu fagnaðarboðskapur,
en engin ný siðafyrirmæli, eins og menn hafa álitið.
Gegnum hana alla, frá upphafi til enda, hljómar einn
allsherjar fagnaðarboðskapur til þeirra, sem, vitandi eða
óafvitandi, eru á leið inn til hins æðsta lífs. Þar er sæla
boðuð — ekki þeim, sem uppveðraðir eru af sannfær-
ingunni um eigið ágæti, ekki þeim rétttrúuðu, ekki þeim,
er segja: herra! herra!, ekki þeim, sem fágað hafa sitt
ytra líf samkvæmt boðorðum einhverra siðferðisfyrirmæla,
heldur er þar sagt: Sælir eru fátækir í anda! Þeim,
sem óánægður er með alt, er hann fæst við, þeim, sem
í hjarta sínu finnur til eigin tómleika, grunnfærni, eymdar
og hégómaskapar, þeim, sem með djúpum sársauka
finnur til þess, hve alfjarri hann stendur marki því, er
hann vildi ná — honum boðar Jesús sælu. Það eru
hinar leitandi sálir, sem hann á við; til þeirra beinir
hann orðum sínum yfirleitt, og þær einar fá skilið hann.
Einkenni leitenda er, að í brjóstum þeirra býr logandi
þrá eftir að ná hinu æðsta og hinzta takmarki. Aldrei
eignast þeir frið fyrir þrotlausri leit eftir sannleika, rétt-
læti og frelsi, eftir tilveru mönnum samboðinni. Þeir eru
sorgbitnir yfir aumlegu ástandi mannkynsins og bera
þjáningar þess sjálfviljugir á herðum sér. Þeir eru hóg-
værir, en ekki þverir, ekki ofstækisfullir, ekki einhliða,
ekki styggir. Þeir viðurkenna það góða, hvar sem þeir
finna það. Þeir spyrja einungis eftir hinu rétta í fari
manna, en aldrei eftir því ranga. Þeir leita jafnvel í
verstu sorphaugum að lífsgildum, grenslast eftir sann-
leikanum í öllum fyrirbærum og öðlast ekki ró, fyr en
þeir hvarvetna hafa fundið hina duldu sannleiksundirstöðu.
Þeir eru jákvæðir í öllu lífi sínu, aldrei neikvæðir. Þeir
rífa aldrei niður, en koma því bágstadda til hjálpar.