Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Blaðsíða 52

246
]óhannes Miiller og höllin í Elmau.
IDUNN.
mælum hafa þeir haldið innreið sína í þennan heim. Og
því einu hafa þeir áorkað að fjötra um stund hið illa í
sálum manna. Að uppræta það hefir þeim ekki tekist.
]esús kom ekki með neinar ofurbyrðar, sem hann varpaði
á herðar mönnum, engin lög eða boð, er þeim bæri að
hlýða. Hann benti að eins á nýjan veg, sem leiddi til
nýrrar sköpunar, nýs lífs. Þetta líf er fólgið í ósjálfráðri
og algerri hlýðni við vilja guðs. Það er fullkomið sam-
band við frumuppsprettu allífsins. Það er þögul og ljúf
undirgefni undir mátt og mikilleik hinnar æðstu veru.
Enginn hefir nokkru sinni náð hæsta marki með því
að þjálfa sig til hlýðni við ytri siðferðisboð eða með því
að þylja trúarþulur. Með slíkum ráðum hefir það eitt á
unnist að bæla niður lægstu tilhneigingar, svæfa um
stund æstar fýsnir, fága vilt, siðlaust eðli. Siðgæði manna
hefir verið málamiðlun milli æstra ástríðna og settra
siðgæðisboða. Framferði þeirra hefir verið þrællynd og
þver hlýðni við lög þau og boðorð, sem insta eðli þeirra
gerði þó uppreist mót. Og ekkert má út af bera, svo>
hinn innri maður varpi ekki af sér öllum viðjum og
standi í nekt sinni frammi fyrir öllum heimi. — Sérhver
siðferðilegur agi leiðir til ytri fágunar, en aldrei til nýs lífs.
Hið æðsta líf er líf í guði. Hver einasti hvítvoðungur,
sem lítur ljós þessa heims, er til þess út genginn að
spegla í lífi sínu eðli guðs, mátt hans og vilja. Allar
hugsanir vorar eiga að vera gagnsýrðar af hugsunum
hans, öll störf vor ímynd vilja hans, alt tal vort endur-
ómur þeirrar voldugu raddar, sem vakin er í veröldu
af honum. Lífskraftur hans og kærleikur eiga að fylla
líf vort annarlegum unaði. Vér eigum að vera farvegir
hinnar ólgandi, sístreymandi uppsprettu lífsins.
En vandfundin er leiðin, sem liggur til hins æðsta;
lífs, og fáir eru þeir, sem rata hana.