Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Blaðsíða 44

238
Hneykslið.
IÐUNN
og svo var að sjá sem hún væri eitthvað óstyrk. Hún
hallaði sér þá að Hirti, en hann lagði handlegginn yfir
um mitti hennar, eins og hann vildi styðja hana. En í
þessu bili hvarf henni allur fölvi; í hans stað breiddist
fagur roði um vanga hennar og augun leiftruðu, og í
sömu andrá vafði hún handleggjunum um háls honum,
en hann þrýsti henni að sér. Hún var há kona og ítur-
vaxin; hann var og hár maður. Hæðarmunur þeirra var
ekki meiri en það, að hún þurfti ekki að tylla sér á tá,
né hann að beygja sig, sem neinu næmi, meðan þau
kystust þarna fyrsta kossinn, langan og brennandi koss.
Þorsteinn kaupmaður Sigvaldason grunaði gleraugun
sín um græzku; hann svifti þeim af nefinu og núði burt
móðuna. En það breytti engu: Þau stóðu þarna bæði,
og einmitt þann veg, sem honum hafði áður sýnst. —
Og fólkið stóð þarna líka á víð og dreif um stofugólfið
og — glápti.
Hvílíkt hneyksli! Hvílík ódæma skelfing!
Þorsteini gamla var vel ljóst, að í óefni var komið.
En hann vildi þó reyna að bjarga því, sem bjargað yrði.
»Svona, svona, — heldur inni í skrifstofunni«, hvíslaði
hann.
Þau Ieystu þegar faðmlögin. — Það var rétt athugað
hjá Þorsteini, að skemst var til skrifstofudyranna, og
þangað inn hurfu þau öll þrjú.
Sýslumannsfrúin hafði staðið fjær en flestir aðrir, meðan
þetta vildi til, en hún hafði þó séð alt til fullnustu.
Þegar þau hurfu henni og dyrnar lokuðust eftir þeim,
gekk hún út að einum glugganum og horfði út á sjóinn,
— drjúga stund. Hún skifti mjög litum og svo var að
sjá sem hún berðist við geðshræringu, rétt í svip. En
skyndilega sneri hún sér við og gekk eftir endilangri
stofunni, án þess að líta þar til hægri eða vinstri. Hún