Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1928, Síða 62

256
íslenzk bókagerð.
IDUNN
hleypur með þá í gönur. En hvað um það, áhugann
verður maður ávalt að meta.
Hinir háttvirtu greinahöfundar verða að fyrirgefa þó
ég dvelji frekar við hið lakasta í greinum þeirra; þaðr
sem vel er sagt eða rétt, stendur óhaggað fyrir því.
I.
Alþyðan og bækurnar.
Þær aðfinslur ]. S., er sérstaklega koma bóksölum
við, eru þessar: Bækur eru óhóflega dýrar og þær eru
ekki hentuglega út gefnar.
Það finnur áreiðanlega enginn betur til þess, hve
bækur verða að vera dýrar, en einmitt bókaútgefandinn.
Verð á pappír hefir lækkað allmikið frá því er verst var,.
en annar kostnaður mjög lítið, eða alls ekki, t. d. ritlaun.
Hann leggur til, að verðið sé sett lágt en upplagið haft
stórt og að kostnaðurinn muni nást upp með meiri sölu.
En sannleikurinn er sá, að upplögin eru yfirleitt alt of
stór. Það er ekkert vit að gefa út 1500—2000 eint.,
eins og alment er, setja verðið eftir því í þeirri von, að
alt seljist, og útkoman er svo, að ekki seljast nema
nokkur hundruð, þegar bezt lætur. Dæmið um »Hlín*
stenzt ekki, því þar mun mest af vinnunni vera gefið.
og er því alls ekki sami kostnaður við útgáfu hennar
og annara rita.
Það er einstaklega fallegt að leggja fé í útgáfu góðra
bóka, »rækta bókmentaakurinn*, en hinn grimmi veru-
leiki heimtar að féð komi inn aftur. Náttúrlega er bók-
salinn einhver óþarfasta skepna jarðarinnar, við skulum
ekki reikna með að hann þurfi neitt til lífsbjargar sér
og sínum. En bankarnir heimta sín 7—8°/o af sínu fé,
jafnt hvort þao er daglega í umferð eða liggur um tugi