Hlín. - 01.04.1902, Blaðsíða 24

14
hraktist fram og aftur með sjávarföllunum. Alstaðar
kvað við unaðskvak fuglanna. — Heilóan var konrin og
spóinn sömuleiðis. Álftirnar voru að fljúga í hópum fram
tii heiðanna til að velja sér óhulta staði fyrir ungana sína
og í eyjunum og unrhverfis þær var stöðugur ótal radda
kliður frá þúsundunr alls konar fugla, er allir sungu vor-
inu lof og dýrð, hver með sínu nefi, en allir störfuðu
þeir jafnfranrt af kappi- og alúð og nreð gleði og von
og fjöri, að því að tryggja sér og sínunr farsæla framtið.
í sveitinni var víðast búið að sleppa fénu, er einn-
ig fagnaði vorinu sem allar aðrar lifandi skepnur. — Heinra
á bæjunum var fólkið flest við einhver stöf. Vorið var
einnig konrið þangað, en óvíða hafði það þó konrist inn
t' bæina, og óvíða hafði það einnig konrist inn í sálir
fullorðna fólksins, því að þar var víða svo fult fyrir á-
hyggjum, vonleysi og vetrarkulda, Flestir voru óánægð-
ir með það, hve vorið konr seint og að það skyldi svo
ekki vera lrlýrra en það var, þegar það nú loksins kom,
og margir þeirra voru að reyna að konrast að niðurstöð-
unni unr það með sjálfunr sér, lrvort ekki mundi vera
betra fyrir sig að komast af í Anreríku en hér, og lik-
legast -nrundi þó að því reka fyrir sér sem svo nrörgunr
öðrurn að fara til Ameríku fyr eða síðar, og ef svo yrði,
þá væri sér auðvitað bezt að fara sem fyrst, nreðan hann
hefði heiisu til að vinná fyrir sér og sínunr; hér væri
hvort er væri ekkið orðið lifandi, en sárt fanst þeinr það
þó sumunr að verða að yfirgefa landið — aumingja land-
ið— „hér hefðu þeir þó mestir nrennirnir orðið", og sum-
ir þeirra einsettu sér að fara aldrei til Ameríku. Aftur
lröfðu aðrir afráðið að fara svo fljótt sem þeir mögulega
gætu það, og stór hópur af þeinr var nú í óða önn að
reyna að konra eigunr sínum í peninga til þess að komast
til Ameríku þá strax unr sunrarið.