Hlín. - 01.04.1902, Blaðsíða 40

30
jafnframt hefðum hin réttu áhöld og hina réttu aðferð
til að afla þess af jörðinni, þá værum vér sannarlega
cinskis þurfandi til lengdar, af því sem peningar gætu
veitt. En nú höfum vér ekki nóg af því né heldur
hin réttu áhöld né rétta aðferð til að vinna að því með.
Vér höfum að sönnu nokkrar þúsundir dagslátta afalls-
konar engjum og bithögum, sem hefir verið slegið og
nagað árlega mörg hundruð ár, án þess nokkurn
tíma að fá nokkurn áburð af mannavöldum, og svo eig-
urn vér stóreflis flæmi af álitlegum graslendum víða
hvar í vorum óbygðu fjalladölum, sem enginn hefir nokk-
ur not. Og svo höfum vér nokkurar dagsláttur af
„ræktuðu" graslendi, túnin okkar, sem mörg gefa nú
orðið tiltölulega mikinn arð, en þó vantar oss meira
gras, meira -hey, meira skepnufóður, sem von er til,
meðan oss lærist ekki að rækta gras og aðrar fóð-
úrtegundir í stórum stíl og nreð réttri að-
f e r ð .
En sé það ekki sláandi sönnun fyrir grasræktar-
Iræfileikum íslands, að hér skuli enn vaxasvo að segja
n'okkurt gras á engjum vorum og úthögum. þá þætti
mér niikils vert, að sjá glöggva sönnun fyrir því gagn-
stæða.
í Ameríku reiða menn sig ekki meira en það á
óræktaða grasið, senr er þó afarmikið víðast livar, þar
sem hvítir menn setjast að, og ef landið liggur hentug-
lega að því er afrensli og hæð frá yfirborði ánna og
vatnanna snertir, — að þar er mikil áherzla lögð á
grasrækt og fóðurrækt ýmiskonar, og hún stunduð í
stórum stíl, því að reynslan hefir sýnt, að vilta grasið
gengur úr sér til mikilla muna, þegar farið er að slá
það ár eftir ár, auk þess sem það er ávalt léttara og
ónýtara fóður en ræktað gras. Þannig sjá menn þess