Hlín. - 01.04.1902, Blaðsíða 31

21
nálægt því eins bágborinn og eg hafði hugmynd um,
eftir fréttum þeim, er blöðin og vesturfararnir höfðu
flutt vestur yfir hafið, þegar eg kom heim hingað fyrir
nál. 3. árum síðan.
En það segi eg satt, að vi'ðast þar, sem eg hefi
farið um hér á landi, síðan eg kom heim, hefir mætt
mér sama sagan um ástandið hér, sama vonleysið um
betri framtíð o. s. frv. Menn hafa sagt mér, að sveita-
búskapurinn væri nú orðinn ómögulegur hér á landi, og
að það væri aðallega guði og valdstjórninni að kenna;
þ. e. a. s.: óblíðu veðráttunnar, afstöðu og ófrjósemi
landsins, þungum og sívaxandi álögum til alrnennra
þarfa, vinnufólkseklu, ofháum verkalaunum, verzlunar-
kúgun kaupmanna o. þ. u. 1.
Menn segja, að mikill hluti fasteigna í landinu sé
þegar veðsettur fyrir smærri eða stærri peningalánum,
sem búið sé að éta út, eða eyða á þanti hátt, er lítill
arður sjáist af í aðra hönd. — Því hér borgi sig flest
svo illa, — hér sé allt svo óvist, — það sé öðruvísi en
í Ameríku og öðrum löndum, þar senr nógir séu pen-
ingarnir til allra hluta, og þar sem tíðarfarið sé svo milt
og reglubundið o. s. frv. — Að verzlunarskuldirnar fari
hér vaxandi ár frá ári, og að sama skapi gangi bú manna
saman jafnt og stöðugt, Og svo sé nú bankinn og flestir
sjóðir svo að segja tómir orðnir, svo að varla fáist lán,
sem heitið geti til neins, nema þá með einhverjum ó-
þægilegum annmörkum og eftirgangsmunum, þótt ein-
hver vildi reyna að ráðast í eitthvert þarflegt fyrirtæki,
er hefði gilda tryggingu fram að bjóða o. s., frv. o. s.
frv. — Og svona gengur það.
Mér virðist því, að alt sanni það, að allur þorri
landsmanna álíti að ísland sé lítt eða ekki byggilegt
land.
2*