Hlín. - 01.10.1902, Qupperneq 44

44
íullkomna það sem eitthvað vantar á í faguríræðislegu til-
liti. Að minsta kosti verðum vér að leita lengi og vel,
áður en vér getum með sönnu fullyrt, að þar sem vér
biium sé ekkert til, sem skemti, veki eða hressi.
Mér væri ánægja, ef lesendurnir vildu nú athuga.
með mér nokkuð af því, sem á eða gæti átt mikinn
þátt í nautna-lífi hvers manns. Mér væri ánægja í því,
að þeir vildu koma í anda upp á sjónarhólinn, þar sem
hin margbreytta fegurð lífsins blasir við í allri sinni dýrð.
Eg býst ekki við að geta sýnt neitt nýtt, heldur að
eins það, sem hyer maður hefir fyrh’ augum dags dag-
lega. En mig langar til að menn fáist til að taka af
því skírari mynd —, en almenningur er vanastur að
máia það útsýni í djúpi sálar sinnar. En á hverju á
nú að byrja?
Með þeim ásetningi skulum vér þá fyrst virðafyrir
oss stjörnuhimininn á heiðríku vetrarkveldi. Það er ó-
hætt að fullyrða, að engin þroskuð mannssál heflr ver-
ið til eða er til, sem ekki viðurkenni að sú sjón er tign-
arleg, dýrðleg og fögur. En vitanlega verður sú viður-
kenning á misjöfnu stigi.
Sumir menn hafa svo eldfjörugt ímyndunarafl, að
þeir geta bygt sér heilar veraldir úr einni frumögn. og
séð hana í svo mörgum myndum að ekki séu teljandi.
Tilftnningar þessara manna eru svo næmar og lifandi,
að þær komast í hreyflngu við hverja minstu kraftbylgju,
hvað af skynjunarfærunum sem flytur meðvitundinni
áhrifin. Þessar manneskjur, hvort heldur ei'u karlar eða
konur, veita jafnframt náttúrufegurðinni nákvæma eftir-
tekt.
Og sú eftirtekt veitir sálunni hugmynda-auðlegð,
gleði og fjölskrúðugt sálarlíf.