Kirkjuritið - 01.12.1951, Blaðsíða 45

KRISTINDÓMSFRÆÐSLA í NOREGI
295
ummæli gamals skólastjóra, er var nýlega að því spurð-
ur, hvernig kirkjan hefði fært sér í nyt réttindi sín gagn-
vart kristindómsfræðslunni og hversu tekizt hefði til um
samstarf presta og kennara. Hann svaraði: „Samvinna
kirkju og skóla hefir verið erfið, og er báðum um að
kenna. í raun og veru er 'óskiljanlegt, að kirkjan, sem
um aldir var svo til hinn eini menntgjafi þjóðarinnar,
skuli nú um langan aldur nær engin afskipti hafa af
skólum, jafnvel ekki af kristindómskennslimni. Ég man
þá tíð, þegar við kennaramir vorum beinlínis smeykir
við prestinn. Líklegt er, að beygur þessi hafi stafað frá
þeim tíma, er kirkjan réð því nær yfir lífi manna og lim-
um, en af þessari orsök og fleiri hefir samvinnan orðið
erfiðari en ella var þörf á. Prestarnir kváðust finna, að
þeir væru ekki velkomnir í skólann, og væm skólarnir
þeim yfirleitt ekki velviljaðir, en skólinn hélt því hins
vegar fram, að presturinn rækti ekki starf sitt í eftirlits-
nefndinni og væri síður en svo fús til að ræða við krist-
infræðikennarann um tilhögun kennslunnar, þótt fram á
það væri farið. En í dag má fullyrða, að presturinn kem-
ur til móts við skólann og vill samvinnu við hann, og eins
má segja, að þeim kennurum fjölgi jafnt og þétt, sem
leita á fund prestsins til að fá leiðbeiningar um kristin-
fræðikennsluna og sitthvað fleira.“ — „Mér finnst því
bjartara framundan,“ sagði hinn gamli og reyndi skóla-
stjóri að lokum.
Það var snemma á stríðsárunum, að samvinna norskra
Presta og kennara tók að aukast að ráði. Stafar það ekki
hvað sízt af því, að þá urðu í Noregi miklar blaðadeilur
um kristinfræðikennsluna.
Deilur þessar áttu sér það upphaf, að í blaði einu í
Osló birtist grein, þar sem sú skoðun var eindregið sett
fram, að hætta bæri að kenna kristinfræði við norska
skóla. Hinni norsku kirkju var nú vel ljóst, að hún hafði
vanrækt að styðja og styrkja skólann í kristindómsfræðsl-
unni og átti þannig mikla sök á því ófremdarástandi, er