Kirkjuritið - 01.12.1951, Síða 72

322
KIRKJURITIÐ
Enn fremur hafa menn rankað við sér frá vísindalegu
sjónarmiði séð. Ég get ekki farið nánar út í það hér.Ég
segi það aðeins, að vísindin nú á dögum eru orðin langt-
um varkárari og hógværari en þau voru fyrir svo sem
einum áratug. Vísindin hafa kannazt við takmörk sín,
gefizt upp við að ráða lífsgátuna. Þau geta ekki sannað
neitt það, er mestu máli skiptir, hvorki í efnishyggjuátt,
hugsjóna né trúar.
Auk þess kemur annað til, sem varðar ef unnt er enn
meira.
Sálfræðin hefir kennt oss að skyggnast lítið eitt bak
við rökin, sem móta afstöðu manna til lífsins. Og því hef-
ir það orðið Ijósara og ljósara, að vér látum yfirleitt ekki
stjómast af vísindalegum íhugimum skynseminnar. Vér
vitum nú, að persónuleg afstaða vor til vandamála ver-
aldarinnar og lífsins, sem vér nefnum lífsskoðun vora,
markast ekki af skynsemirökum einum saman, heldur
fyrst og síðast af innri reynslu sjálfra vor. Sú reynsla get-
ur verið óyggjandi fyrir oss sjálf, enda þótt hún hafi ekki
sönnunargildi fyrir aðra, sem skortir hana.
Hér erum vér komin að því, sem mestu skiptir.
Það er persónuleg reynsla, sem úrslitum ræður, ekki
vissar skoöanir um hinztu óráðnu gátur lífsins og tilver-
unnar.
Hér skulum vér nema staðar. Svarið, sem vér krefjumst,
þegar vér viljum taka afstöðu til spurningarinnar um
markmið lífsins, er þetta: Hver eru œðstu verðmcetin?
Hvaða verðmæti eru það, sem vér verðum að höndla til
þess, að það verði að veruleik, er vér lifum sem innsta
kjarna og aðal persónuleika vors?
Hér verður sérhver að svara fyrir sjálfan sig og sig
einan. Vér heyjum öll vort eigið stríð, og hver og einn af
oss verður að lokum að brjótast einn í gegnum það. Eng-
inn af oss hefir einkarétt á tilgangi lífsins, og vér skulum
fara varlega í það að leitast við að fá aðra til trúar ná-
kvæmlega á sama hátt sem vér trúum. En öðru hverju