Kirkjuritið - 01.12.1951, Qupperneq 88

338
KIRKJURmÐ
orða hlutu þeir sína hamingju, sinn sigursveig fyrir sam-
félagið við hann, sem er í gær og í dag hinn sami og um
aldir. — Úr fjarlægri fortíð, úr nálægri nútíð horfa vott-
arnir á oss. Augun þeirra fylgja oss, orð þeirra, þrek og
þor, þar sem þeir girtir sverði andans og skildi trúar-
innar vitna um Drottin sinn í dimmu heimselskunnar.
En augu þeirra stara ekki á oss til að vitna um sig eða
beina athyglinni að sjálfum sér, heldur til þess að endur-
spegla dýrð annars, er opinberaði oss vilja Guðs og bar
oss mönnunum boðskapinn um kærleikann frá himni, sem
leitar að hinu týnda til að frelsa það. Þeir sáu Jesúm
einan.
f því er sönn hamingja hverrar kynslóðar fólgin, að
hún sé minnug vottanna, leiðtoganna, sem Guðs orð hafa
til hennar talað, virði fyrir sér hvernig ævi þeirra lauk
og líki síðan eftir trú þeirra. Gleymist þetta, verður dimma
heimselskunnar einráð, og hvernig verður sá heimur, þar
sem svo er ástatt? Hann leiðir yfir sig glötun. Það er að-
eins ein leið — og verður alltaf ein leið út úr þeirri dimmu:
Jesús Kristur og hann krossfestur, sem í gær og í dag er
hinn sami og um aldir. Bjarg aldanna í hinu síkvika hafi
mannlífsins.
fslenzk þjóð hefir elskað Hallgrím Pétursson og sálma
hans og með því reist honum veglegan varða í sínu hjarta.
En fyrir hvað hefir hún elskað sálmana? Er það fyrir
rímsnilld þeirra? Vissulega að nokkru leyti. En þó að
séra Hallgrímur væri rímsnillingur mikill, þá hafa ein-
staka afburðamenn komizt þar til jafns við hann, enda
hefir þessi þjóð tamið sér bragfimi frá upphafi íslands-
byggðar. Hún hefir dáð orðsins list og er gagnmenntuð
á því sviði. Nei, ekki er þar aðalorsakarinnar að leita að
ástinni á sálmum Hallgríms, heldur í innihaldi þeirra,
andagift, huggunarstyrk, trúarkrafti og Kristselsku. Þeg-
ar menn báru í hljóði brot sín og harm, var leitað til þeirra.
Þó að andans sverð þeirra kæmi við opna kviku hins
breyska manns, þá var í því falinn lyfsteinn, er græddi.