Kirkjuritið - 01.12.1951, Qupperneq 67

BARÁTTAN FYRIR LÍFSSKOÐUN
317
hvert markmið. Á yfirborðinu getur litið svo út sem þetta
séu ný og ný reikningsskil, mat á mótsagnakenndum,
meira eða minna rökstuddum vísindaskoðunum á lífinu
og kenningum um það. En í djúpunum er öðru máli að
gegna. öll barátta að því marki að koma auga á tilgang
lífsins er persónuleg barátta, mat vort hvers og eins á
þeirri reynslu, sem mótar þróim lífs vors.
Eins og vér vitum öll, eru tvennar öfgar í afstöðu manna
til lífsins. Sumir miða allt eingöngu við lífið í þessum
heimi frá vöggu til grafar. Aðrir telja þungamiðju lífsins
í öðrum heimi handan við gröf og dauða, og líta á lífið
allt frá því sjónarmiði. Þegar þessar öfgar koma saman,
verður spumingin um markmið lífsins svo djúp og brýn
sem vera ber. Því að hjá oss öllum togast þessar skoð-
anir á hvor í sína átt. Vér erum bundin sterkum bönd-
um við lífið hér í heimi og gleðjumst yfir honum. En öll
þekkjum vér einnig að likindum hugsjónaþrár, sem leita
þeirrar veraldar, sem engin takmörk eru sett.
Vér vitum öll, hve menningarþróunin síðan á miðöldum
hefir beinzt í þá átt að leggja sívaxandi áherzlu á lífið
hérna megin grafar.
Að fomri skoðun kirkjunnar, sem var sjálfsögð á mið-
öldum, var heimurinn vondur heimur, jarðlífið skamm-
vinnt og fallvalt, aðeins nokkurs konar undirbúningur
undir þá paradís, sem í vændum var. Markmið mannlífs-
ins var í raun og veru það eitt ,,að verða frelsað". Allt
var undir því komið að iðrast og trúa og verða síðan
sæll að lokum.
En með viðreisnartímunum verða aldahvörf.
Þá litu menn ráðnum huga — eins og komizt hefir ver-
ið að orði — frá heiminum og til jarðarinnar, og komu
auga á veröld, sem kallaði þá til dáða, er hrifu hjörtun
gersamlega. Meinlætahugsjónin varð slegin fölva. Menn-
imir brutu sér skörð í alla kirkna- og klaustramúra og
fögnuðu þessum heimi og allri fegurðinni, nautnunum og
þekkingunni, sem hann hefir að bjóða.
21