Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 5

Sigurbjörn Einarsson, biskup:
Vígsluræða á Skálholti
I Jesaja spádóm, 52. kap., segir svo: Hefjið gleðisöng, lirópið
íagnaðaróp allar í einu, þér eyðirústir, því að Drottinn liuggar
lýð sinn, leysir Jerúsalem.
Og Haggai spámaður segir í 2. kap.: Ég mun fylla liús þetta
dýrð, segir Drottinn allslierjar. Mitt er silfrið og mitt er gullið.
Hin síðari dýrð þessa musteris muni meiri verða en hin fyrri
var, segir Drottinn allsherjar, og ég mun veita lieill á þessum
stað.
Eyðirústir skulu hefja gleðisöngva og hrópa fagnaðaróp, því
Drottinn reisir hið fallna og leysir úr álögum, segir spámaður-
inn, og það, sem hann boðar, er að rætast liér og nú. Á helg-
ustum grunni vors lands, sem áður var eyddur að kalla um sinn,
er risið musteri, lofgjörð í sjálfu sér, þar sem það lyftir ásýnd
sinni yfir staðinn og í dag er hafinn upp lofsöngur í þessu liúsi,
sem bergmálar um allt ísland. Skálholt fagnar, Skálholt skín
að nýju. Að vísu hefur þetta lielga nafn aldrei misst Ijóma sinn.
Hús gátu hrunið, gersemar glatast, ákvæði gleymzt, allt liorfið
af staðnum, sem auga sér, en það var meira eftir en allt, sem
héðan livarf. Skálliolt var auðugra í auðn og örbirgð en hver
staður annar á landi hér. Þú komst hér fyrr og gekkst um eyði-
rústir, þú stóðst á Fornastöðli, í Kirkjukinn, við Þorláksbúð,
og blæjan grænna stráa sviptist frá, þögnin fór að tala. Tóftin,
sigin í jörð, steinninn úr gamalli hleðslu, það voru rammar
rúnir í þessum sprekum, sem flutu uppi á gleymskunnar hyl.
Þú skynjaðir harminn í þessu hljóða máli, tregann, sársaukann,
seni var í ætt við stefið um Isalands óliamingju. En meira bjó í
máli rústanna, því Skálholt er stærra en staðurinn, minningin
meiri en afdrif lians. Skálliolt sögunnar er ekki bundið stað né