Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 18

304
KIItKJUItlTIÐ
hátíð í Maríukirkju og Jóliannesar liór á Hólum í framhaldi
af vígsluhátíð Péturskirkju í Skálliolli. Hólar mega að svo húnu
una sínum lilut, Jjótt vel liafi verið gert í Skálliolti, gamla dóm-
kirkjan hér þolir samanburðinn, ef um samanburð væri að
ræða, hún liefur það, sem ekkert nýreist guðsliús getur keppt
við liana um, helgi aldanna, liún hefur verið bænahús kyn-
slóða og ber þess blæ. Ég vil gera þá glaða í inínu bænahúsi,
Jiví mitt lms skal nefnast bænaliús fyrir öllu fólki. Svo segii
Drottinn. Hann átti liús hér við lieimskautsbaug, bjó sér rúm í
hjarta og sögu fátækrar þjóðar, liann, sem kom til Jiess að flytja
fátækum gleðilegan boðskap, boða bandingjum lausn og blind-
um sýn, leysa þjáða og kunngjöra eilíft ríki friðarins og kær-
leikans. Orðið lians, trúin á liann, hefur verið líknin í lífsstríði
alda, „allir hinir beztu mennirnir hafa á bænirnar treyst í all-
ar stórþurftir“, segir í Guðmundar sögu góða, við styrk helgrar
trúar Iiefur þjóðin brotizt yfir ófærurnar, við hennar Ijós séð
fram úr skammdegismyrkrum og vábyljum. Þetta hefur Guð-
mundur Friðjónsson túlkað og táknað í sögunni um fífukveik-
inn, litla stiilkan ein í koti í yztu vík með dauðann við dyrnar,
sem vatt sinn fífukveik í trú á ljósið, ljósið frá Betlehem, kross-
inn á Golgata, konung páskanna, Jietta er íslenzka Jijóðin,
kraftaverkið í sögu hennar. „Maríusonur, mér er kalt, mjöll af
skjánum taktu, yfir mér alltaf vaktu, lánið hæði og lífið er
valt, Ijós og myrkur vega salt, í lágu koti á Ijóstýrunni lialtu“.
Hún las sig fram, þjóðin, með líftaug við liönd, Jiað skyldi ekki
gleymast, Jiví Jiað er líka satt í góðæri og allsnægtuin, að veg-
ur guðleysis endar í vegleysu. Yfir mér alltaf vaktu. Sú bæn
er greypt í ásýnd þessa liúss, það stendur liér og vér erum her
í dag til vitnis um, að sú bæn var heyrð', og þessir múrar segju:
Láttu ekki bænina deyja, ef þú vilt áfram lifa. Beyg kné l>íu’
fólk vors föðurlands, ekki fyrir afrekum forfeðranna, ekki fyrir
seiglu og þrautseigju kynstofnsins, þótt það skuli vissulega met-
ið, heldur fyrir þeirri lielgu liendi, sem lét oss lífi halda. Beyg
kné þín hér í öldnum lielgidómi, ekki fyrir fornum menjum,
heldur fyrir lifandi Drottni þínum. Jesús Kristur er í gær og
í dag hinn sami og um aldir, ljósgjafinn og líknarlindin, Drott-
inn vor og frelsari, sannur og einn um eilíf ár. — Amen.