Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 30

316
KiitKjuitiTin
bar honum til handa og hinum vitrustu mönnum þóttu hinir
mestu kraftar fylgja“, segir sagan.
Sonur Isleifs var Gissur biskup. Um hann segir Hungurvaka:
„Það hefur verið allra vitra manna mál, að hann hafi af guðs
góðgift og sjálfs sinni atgjörvi göfgastur maður verið á lslandi
bæði lærðra manna og ólærðra“.
Gissur biskup reisti veglega dómkirkju í Skálholti, þrítuga
að lengd, og lagði til hennar allt Skálholtsland og mörg gæði
önnur í löndum og lausafé, og kvað á síðan og lét lög á leggja,
að þar skyldi ávallt biskupssetur vera meðan Island væri byggt.
Þá getur Hungurvaka þess til merkis um að snemma liafi
þess gætt, að Skálholti var ætlað meira en öðrum stöðum, að
í tíð Isleifs biskups kom hingað til lands erlendur biskup, er
Kolur hét og andaðist hann liér. Var hann grafinn að Skálholti,
„og var sú kirkja fyrst prýdd tigins manns grefti, er að réttu
kallast anilleg móðir allra annara vígðra Inisa á lslandi“.
Biskupsstóll stóð í Skálholti frá miðri 11. öld fram til loka
18. aldar, eða um 7^4 öld. Þá var bæði biskupsstóll og skóli
flutt þaðan, og um rúmlega hálfa aðra öld hefur „hin andlega
móðir allra vígðra liúsa á lslandi“ verið í útlegð.
Nii er þó dómkirkjan þar risin aftur, veglegri en nokkuru
sinni fyrr. Ilér eru tímamót í sögu Skálholts og í sögu þjóðar-
innar. „Kvörn guðanna malar bægt, en hún rnalar örugglega“.
Forsjónin hefur ekki gleymt Skálholti. Þar var miðstöð liins
andlega menningarlífs um aldir, og nú befst staðurinn aftur til
vegs og virðingar.
Þessa á þjóðin að minnast á verðugan bátt, með nýrri and-
legri vakningu um leið og Skálboltsdómkirkja er vígð. Hún
sé sameiningartákn þjóðarinnar. 1 krafti hennar skuluni vér
liefja ilaglegar bænastundir fyrir friði og velgengni.
Dagleg hænastund heillar þjóðar er ekki nýtt fyrirbrigði.
Þegar varnir Frakka biluðu í seinni beimsstyrjöldinni og
ber Breta var einangraður hjá Dunkirk og ekki var annað
sýnna en að Þjóðverjar mundu eyða honum algjörlega, vegna
þess að veður var svo vont að brezki flotinn gat ekki komið
til lijálpar, þá skipaði Churchill svo fyrir, að klukkusláttur
„Big Ben“ skyldi vera í útvarpinu daglega rétt á undan inn-
lendum fréttum, og á þeirri stund skyldi öll brezka þjóðin
sameinast í bæn um að hernum mætti bjarga.