Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 38

324
KIRKJURITIÐ
verða stöðugt hænarefni vor allra saman, að sá tilgangur, sem
góður Guð liefur nieð því að veita vorri kynslóð slíka náðar-
gjöf, verði veruleiki. Það, sem orðið er nú, er svar við bæn,
Skálholt hefur ekki verið gleymt livorki á jörðu né liimni.
Vér höfum talað og skrifað og gerum það áfram, ráðgumst um
og verðum e. t. v. ekki alltjent á eitt sáttir í öllu þegar í stað,
en munið mig um það, elskulegu bræður, að þetta liöfuðmál
kirkjunnar í samtíð vorri, nýting Skálholts, uppbygging kirkj-
unnar í skjóli þess, með það að kveikju og tæki, er bænarefni
vor allra, vér þurfum hvern dag að krjúpa í anda liver við
annars ldið fyrir liáaltari þjóðarinnar og biðja í auðmýkt, að
Drottinn blessi oss þær dyr, sem hann lætur nú opnar standa
og veiti oss náð til þess að ávaxta það dýra pund, sem hann
hefur oss í liendur selt. Ef vér munum þannig eftir Skálliolti,
gleymum vér lieldur ekki Hólum. Ég veit það af reynslu, að
þegar liugsað er til Skálliolts, eru Hólar jafnan í nánd. Sagan
talar sömu tungu frá báðum stöðum, máttur helgra minninga
er liinn sami yfir báðum, hér á Hólum blunda sömu fræ í helg-
um sverði sem í Skálholti og þau gætu líka vaknað og veitt
nýjum gróðri, nýju lífi yfir kirkjuna. Hólar híða átekta, bíða
þess m. a. liverjn fram vindur í Skálliolti, en staður lieilags
Jóns mun ekki verða visinn, þegar arfleifð Gissurar er tekin
að blómgast og skjóta frjóöngum. Gjöf Illuga prests er ekki
síður kirkjunnar eign, í söguhelguðum andlegum skilningi, en
gjöf Gissurar, löghelgun sögunnar er jafnóvéfengjanleg beggja
vegna. Og Hólar eiga það, sem Skálliolt á ekki og getur aldrei
eignazt, dómkirkju frá tímum stólsins, Iielgidóm, sem aldurs
vegna og síns sérstæða yfirbragðs, hlýtur jafnan að skera sig
i'ir meðal allra mustera landsins. Norðlenzk kristni á mikinn
auð fólginn á þessum stað og þar með kirkjan í heild. Ver
skulum einnig biðja þess og trúa því, að sá dagur renni, er
þetta lielga liöfuðból Guðs kristni, Hólar í Hjaltadal, verður
aftur útvalið til meginhlutverks, til sterkra lielgra áhrifa 1
andlegu lífi fjórðungs og lands.
Ég vil þá geta nokkurra atriða úr annál liðins synódusárs.
Fyrst er að minnast látinna starfsbræðra. Einn livarf úr hopi
þjónandi presta, síra Ingi Jónsson, prestur á Norðfirði. Hanu
andaðist á sjúkrabúsi í Danmörku 29. júní 1962 aðeins bálf-