Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 55

KIRKJURITIÐ
341
Óðara streymdu að honum kveðjur, margs konar heiðurs-
tákn og peningar. En liann liaggaðist ekki og sat kyrr í litla
herberginu sínu í fátæklingahælinu í Heiden. Hann breytti
ekki liögum sínum, þegar lionum voru veitt friðarverðlaun
Nóbels, á móti öðrum manni, í fyrsta sinn, þegar þau friðar-
verðlaun voru veitt, árið 1901.
Hann var aftur orðinn efnaður maður. Lífsháttum sínum
breytti liann ekki, en varði miklu fé til líknargjafa. LJt í heim-
inn vildi liann ekki lialda aftur og afþakkaði heimboð þjóð-
höfðingja og annarra, sem gerðu honum slíkt boð. Hann lifði
heitu trúarlífi, hneigðist til íhugunar á dulrúnum og öðrum
heimi, las í Ritningunni daglega og liafð'i vakandi auga með
öll„ því, sem til líknar og mannúðar horfði.
Hann andaðist 30. okt. 1910, 82 ára gamall. Duftker lians var
lagt í gröf í kyrrþei. Líkfylgd var engin og minnisvarði var
ekki settur á gröf lians.
En Rauði Krossinn, langsamlega öflugasta og víðtækasta
líknarfélag heims fyrr og síðar, er minnisvarði lians, félagið,
sem nii á aldarafmæli sínu telur 170 milljónir meðlima í meira
en 90 löndum.
Starf Rauða Krossins er ekki lengur bundið við líknarhjálp
• hernaði, eins og upphaflega var. Starfið er orðið miklu víð-
tækara, en allt byggt á liugsjónum Henri Dunants.
Henri Dunants var gæddur tvímælalausri snilligáfu að vissu
marki, Líf hans var auðugt og stormasamt. Frá hátindi lieims-
frægðar lá leið h ans niður í örbirgð og gleymsku. Og þaðan lá
leið lians aftur til efna og aðdáunar.
Hann lifði það, sem færri snillingar fá að lifa: Að sjá kon-
ungsliugsjón sína verða að veruleika milljónum manna til bless-
unar, og að verða hylltur sem einn af velgjörðamönnum mann-
kyns.
„Hvernig veiztu að Guð sé til?“ spurði maður nokkur kristinn Araba.
»)Eins og ég sé það á sporunum í sandinum, ef maður eða skepna hefur
farið um eyðimörkina“, var svarið.