Kirkjuritið - 01.07.1963, Side 56

Gunnar Árnason:
Pistlar
Skálholt bíSur biskups síns
Vígsla Skálholtskirkju var mikill viðburður. Afliending staS-
arins í liendur kirkjunni merkilegt spor.
Enginn getur neitað' að liiS fornfræga höfuðsetur hefur að
nokkru risið úr rústum. Forgöngumenn þess allir eiga mikið
lirós skilið. Hefur þeim orðið furðu mikið ágengnt, enda kom-
ið í ljós að þjóðin öll stendur að baki þeim, skilur skuld sína
við fortíðina og vill endurvekja það líf, sem legið hefur undir
felhellu um langa hríð. En nú má ekki gera hlé á að hlása að
glæðunum.
Staðurinn er helgur af minningunum, en hann skapar ekki
líf nú frekar en áður. Það voru biskuparnir, sem um aldirnar
gerðu Skálholt og Hóla að höfuðstöðvum andlegs lífs og menn-
ingar á Islandi. Hvorki afskekt Hóla né alls konar erfiðleikar
og óáran, sem mæddi á báðum þessum stöðum gátu aftraö því.
Það var skammsýnn smásálarskapur valdhafanna, sem lagði þá
niður.
Nýir skólar og aðrar ámóta framkvæmdir geta lyft þessum
stöðum til nokkurrar virðingar, ef vel tekst til. En ekki endur-
reist þá, eins og sannasl Iiefur á Hólum. Til þess er engin leið
önnur en gera þá að biskupssetrum. Andlegir leiðtogar vekja
alltaf nýtt líf og liefja livern stað í vitund almennings.
Þjóðin er þegar nógu stór og efnuð til að hafa þrjá biskupa.
Vígsluhiskuparnir hverfa þá að sjálfsögðu úr sögunni og
próföstum má fækka um helming eða meira.
Biskupsklæðin eru ]>egar sniðin og sauniuð í Skálliolti en
ganga fljótlega úr sér og verða lil hörmungar, ef þau eru ekki
notuð. Svo má ekki fara hér. Skállioltsdómkirkja má ekki bíða
brúðguma síns lengi úr þessu. Og staðiirinn krefst þegar hús-
hónda síns.