Kirkjuritið - 01.07.1963, Blaðsíða 82

KIRKJUltlTIÐ
368
Reykjavík með konu minni. Vegna þess að’ aðkoman var, eins
og áður er lýst, fékk ég vetursetu í Hvammi á Landi til næsta
vors, Iivað sem þá tæki við.
Ef ég á að segja eins og er, átti ég fyrst erfitt með ræðugerðir,
einkanlega stólræður, og var ég óánægður við sjálfan mig út
af því. Ég spurði konu mína stundum að því, livernig lienni
fyndist ræður mínar, og lét liún vel yfir því, svo að það varð
mér fremur til liughreystingar. Hins vegar kveið ég ekki fyrir
söng og tóni. Kunni ég flest algeng lög í sálmabókinni og byrj-
aði venjulega við skírnir og jarðarfarir, því að margir treystu
sér ekki til að byrja, enda þótt þeir kynim lögin og syngju vel,
og mun það liafa verið af óvana. Ég liafði einnig skýran og
greinilegan framburð, sem ég að nokkru liafði tamið mér sem
unglingur við húslestra í heimaliúsum. Ég reyndi nú eftir föng-
um að vanda ræðugerð mína, en var þó öðru livoru óánægður
með ræðurnar. 1 Skarðssókn stofnaði ég lestrarfélag og bind-
indisfélag, í fyrstu með fermingardrengjum, en með svo góðuin
árangri að fleiri gengu í það, þar á meðal sóknarnefndin.
Minnkaöi og víndrykkja að miklum mun.
Þar sem ekki var nema ein kirkja (Skarðskirkja) orðin i
prestakallinu, síðan Stóruvallakirkja var rifin, bar mér vitan-
lega að messa í þessari einu kirkju Iivern lielgan dag. En með-
an nágrannaprestur þjónaði, var aðeins niessað fjórða bvern
lielgidag. Meðlijálparinn fór jiví þess á leit, að ekki væri niess-
að nema annan Iivorn sunnudag, eða að Stóruvallarbúar kænm
til kirkju annan sunnudaginn en Skarðssóknarmenn binn.
Kvaðst ég láta þá sjálfráða um jietta, en mundi messa ef fólk
kæmi, þar sem ég átti lieima á kirkjustaðnum. Ekkert varð af
þessari fyrirætlun þeirra, og verð ég að segja, að kirkjusókn
mátti teljast fremur góð, þar sem stöðugt varð að messa í sömu
kirkjunni og jiá alldangt til hennar frá ýmsum bæjuni, enn-
fremur liafði fólk vanizt jiví að sækja ekki kirkju nema fjórða
bvern messudag. Á hátíðum kom venjulega fjöldi fólks fyrri bá-
tíðisdaginn, en strjálingur liinn síðari. Altarisganga í sókninni
var venjulega haust og vor. Á sumrum kom oft utansóknarfólk-
Verð ég að álykta, eftir kirkjusókninni að dæma, að fólki nuuu
liafa yfirleitt geðjast að blýða á mig, enda varð ég þess líka
var, og átti ég góðum vinsældum að fagna, sem lialdist liafa
til jiessa dags.