Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 9

i hef ég enn tekið fram öll atriði
^Qtíðarhalds vors, eftir því sem ég
,e ^ugsað mér það. Eitt er eftir, sem
e9 álít kórónu alls hins, það, sem
ao vera á komið fyrir mörgum
ratugurn, og sem þúsund ára hátíð-
n ®r langhœfilegust til að byrja, fyrst
er ekki búið, það er, á vissan
' Þeim mun veglegra en sjálft
l°rnarmálið, sem sálin er œðri lík-
^^anum. Þag er þag fyrirtœki, sem
V|nnur oss blessun Guðs og gerir
^Ss góðs maklega; það fyrirtœki, sem
þ^gSar sálir og hylur fjölda synda;
^Vnirtœki, sem sœmir hverri krist-
Urn' ■lnversu fátœk sem er, hverj-
sem^r'Stnum manni, hversu snauður
e, , . er; hað fyrirtœki, sem flestar ef
! QHar kristnar þjóðir, enda þótt
S ff) Q Ci r *
I seu, eru fyrir löngu farnar að
^99ia mikið kapp á. — Þetta dýr-
^asta fyrirtœki er það: að Vér stofn-
En iSLENZKT KRISTNIBOÐSFÉLAG.
n'nn 'at' s®r ógna það, sem ég
, se9i; því þetta er Guðs vilji, og
þ ; a Verður á þúsund ára hátíð vorri,
þ sern til leggja fleiri eða fœrri.
III Verður stofnað kristniboðsfélag,
jnn|a^ ^ristna heiðnar þjóðir, undir
sþ enári stjórn, með innlendum sam-
manaSiÓði' ^ hosta innlendan
l . n m kristniboðs, í samvinnu með
þjS nÍ00ðendum einhverra annarra
hs° a' á þeim stað hins heiðna
um b' Sem sia^um oss hemur saman
a|| • etta i301-' ég að fram bera með
vJt' ^iorfung; því ég finn það og
að • “— þó ekki á þann hátt,
þvi 9eti leitt vísindaleg rök að
fáo ð|Qrnt Vi' leyfa mér, að benda
rÖle9° á það, sem mér virðist
mcela
með því og gera það líklegt,
að þessi uppástunga mín fái bráðan
framgang og meðbyr hamingjunnar.
Mér er að vísu ekki ókunnugra en
hverjum öðrum um fátœkt landa
minna,- ég hef hana, að kalla má,
fyrir augunum dag hvern, síðan ég
tók við embœtti og kom út í lífið —
sem menn segja. Ég veit, að þjóð-
in er mjög fátœk; mér sárnar það;
mér blœðir úr augum, að sjá það og
vita. Hvað er það I sjálfu sér, þó
menn vanti föt og fœði — og er
það þó fullhart — hvað er það þó
hjá hinu, að menn veslist upp and-
lega fyrir líkamlegan skort, missi
kjark og áhuga, árœði og von, mann-
úð og drengskap, fjör og frjálslyndi,
og verði þannig lítt nýtir þjóðfélagar
til heiðarlegra og hjálpsamlegra
framkvœmda. Því er verr: nokkur
hluti þjóðar vorrar á um of skylt við
þetta, fyrir margra alda harðrétti og
hörmungar, fátœkt og eymd — og
er það þó engan veginn vonum fram-
ar. Ég þoli ekki að dvelja með hug-
ann við höft þau, sem lögð hafa
verið á vesalings þjóð vora, alla þá
sveitadropa landa minna, sem safn-
að hefur verið í erlendan sjóð, alla
þá auðlegð, sem út úr landinu hefur
streymt á umliðinni þúsund ára öld.
Glœsilegt góðverkasœði er þar með
frá oss horfið og kemur aldrei aftur.
En — mitt í allri sinni fátcekt á
samt þjóðin einn dýrgrip eftir, þann
dýrgrip, sem mölur og ryð getur ekki
grandað, eins og munum þeim, sem
misstir eru. Þessi gripur er t r ú -
r œ k n i n . Það mega fslend-
ingar eiga enn þann dag í dag:
trúrœkin þjóð eru þeir. Ég neita því
ekki, að hin veraldlega stefna hefur
7