Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 12

dómsorðin um eitt sauðahús og einn
hirði? Ég tala um þó kristna menn,
sem virða og elska trú sína og telja
hana vera sína beztu eign, sann-
kallaða perlu, sem allt annað vœri
gefandi fyrir; ég tala um þá kristna
menn, sem aumkast yfir þá, er bágt
eiga, og harma fyrir þeirra hönd, er
ekki eiga kost á perlu trúarinnar, og
sem því lifa og deyja vansœlir, móts
við það, sem oss gefst kostur á. Slík-
ur kristinn maður þykist ekki betra
geta gert með afgangseyri sinn, held-
ur en verja honum til þess, að út-
breiða trú sína. Það má nœrri geta,
hvort honum þyki nokkrir skildingar
of dýrmœtir til þess, fyrst hann met-
ur ekki líf sitt of dýrt i þá skuld, ef
því er að skipta.
Það, sem á vantar, að ég hafi
sannað nauðsyn kristniboðsfélags, og
það, sem trúrœkni þjóðarinnar og dýr-
mœti málsins ekki hrökkva til, það
felég Herra kirkjunnar,
sem hefur ótal vegi til að útbreiða
sína dýrð og dýrkun á jörðinni. Hann
mun þessu máli vel til vegar koma. —
Ég hrœðist hvorki fátœkt þjóðarinnar
né auðvirðileika uppástungumanns-
ins. Ég hef tekið eftir þvl, að Drottinn
framleiðir einatt mikið af litlu. Þann-
ig getur hann með þessari fámennu
og fátœku þjóð, gert gagn annarri
stœrri og ríkari þjóð, það gagn, sem
ekki verður metið eftir mœlikvarða
veraldarvitringanna. Það frœkorn
sannleikans og náðarinnar, sem ver
á þessum tímum sáum á hentugum
stað, getur, á nœstu þúsund ára öld,
borið þúsund faldan ávöxt, og það
yrði oss þúsundfaldur ávinningur. Að
hinu leytinu trúi ég því, að uppá-
stungan geti gengið fram eins fyr,r
því, þótt hún komi úr hörðustu átt;
af norð-austurútskaga landsins, fra
ungum og óreyndum presti. Ég 9ef
trúað biskupi vorum til að taka málió
að sér eins fyrir því, og bera Þa^
á örmum sér, ég get trúað helzt°
mönnum landsins, kennilýðnum, þjóð'
arfulltrúunum og öðrum forvíg15'
mönnum vorum, til þess að láta g0,t
mál ekki gjalda uppástungumannS'
ins, þótt hann sé fáum kunnur °9
eigi lltið undir sér. Ekki hrœðist e9
heldur spottarana, sem þykir rnáI
þetta litlu skipta, með þvl þeim finnst
ekkert til um yfirburði kristinnar tr°'
ar fram yfir önnur trúarbrögð, °9
telja kristna menn hvorki betri ne
sœlli fyrir sakir trúar sinnar. Þess,r
menn þekkja ekki trúarinnar ág^1
á sjálfum sér, taka nafnkristna fyr,r
sannkristna og dœma svo blindir ura
lit. Þeir sjá það siðar, sem þeir sla
ekki nú. Ekki hrœðist ég heldur hc<9
frœðingana, sem reikna á fingrurri
sér, hvað mikið fé mundi ganga
úr landinu til kristniboðsins, að áh|0
sllkt ófœrt, þar eð allt sé ógert heim°-
Þessir menn sjá ytri hliðina, en ekk|
hina innri; þeir lita á útgjöld, en ekk1
tekjur. Geta þeir þá líka reiknað, hvl
11k bœtandi áhrif þetta hefur á þi°Ó
ina I siðferðilegu tilliti, hve margra
augu uppljúkast, til að fara skynsam
lega að ráði sínu, um leið og Þe'r
snúa enn betur huga sínum að þvl'
sem mest á riður, og ástunda að lata
gott af sér leiða? Geta þeir sagr'
hve margir peningar sparast fyr,r
kristilegt samheldi guðhrœddra fe
lagsmanna, og vekjandi áhrif, ser^
þeir kunna að hafa á aðra út I fra'
út
10