Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 19

J°na' gerir hann það af miklum
. ^ e'ka. — Nú réttir hann sig upp
Sessinum og brýnir svolítið raustina.
er líkt og sá gamli gáski sé ekki
alve9 fjarri.
r Já, hann var sem sagt mikill
s andsvinur, segir hann og á við Lars
sv'k- -— Og honum þótti gaman
?.. heyra gamal-norsk, eins og þeir
-° uðu það. Svo barst einhvern tíma
nafnið hans, Slotsvik, hvað það
rnundi þýða. Ég man, að við sátum
a svölum. Hann hafði oft velt
essu fyrjx sér. Jú, slot er nú höll, en
vík sláttur á norsku. Og
var þarna. — Þá sagði ég honum,
0 Sl°tsvik hefði verið eitt af fyrstu
Urn ' norsku, sem ég skildi. Það
cerrii af sögninni að slota, sem við
se^S^UlT1 ° isiancii um ve®ur- Við
9ouiti: Veðri nu slotar. Og sjónum
ar' þegar komið er inn fyrir nesið
'nn í víkina. — Þá rauk hann
þ f1' klann var svo hrifinn af þessu.
a stóð nákvœmleqa heima. Þarna
Var Slotsvik.
dá^U SrU ^au ðiessu^ hjónin bœði
segir hann með þessum sama
ei k, sem honum er svo laginn
rUrn mönnum fremur.
Ll", GuS slePPti ekki —
fund StUnd er sPÍallað um' 1
haf- ^eirra Herborgar og
vísu ,°riS sarnan fyrst. Það
a kristniboðsskólanum c
brU* Vor'ð, sem Ólafur og
voT ^01"18 luku þar nám
kaiH - að kveðia °g fara ti
Snáms í Ameriku. Herbc
þar viðstödd sem gestur og þau
heilsuðust aðeins. Síðan bar fundum
ekki saman fyrr en í Kína.
Herborg er upprunnin í Orkdal
suður af Þrándheimi, bóndadóttir. Að-
spurð segist hún hafa átt trúaða for-
eldra, enda var mikið trúarlíf þar
í sveitinni, þegar hún var að alast
upp. — Ég spyr hana, hvort einhver
sérstök tildrög hafi verið til þess,
að hún hneigðist að því að verða
kristniboði.
— Já. Ég var mjög trúhneigð sem
barn og lifði þá í samfélagi við Guð.
En sambandið rofnaði rétt eftir ferm-
ingu sama haustið og ég fermdist.
— Það er einkennilegt, en það er
eins og það gerist nokkuð oft, segir
kollegi minn íhugull.
— Já, þannig var það. Það kom
til min stúlka og spurði, hvort ég
vildi ekki fara með henni á dansleik.
„Nei," sagði ég. „Þú veizt, hverju
ég er nýbúin að lofa." „Já, þú œtlar
þó ekki að halda það?" sagði hún.
„Jú, ég hef cetlað mér það. — En ég
veit samt, að ég get það ekki", og
satt var það, en Guð sleppti ekki
hendi sinni af mér.
__ Var þetta rétt eftir ferminguna
um haustið? Já. Ég var fermd í sept-
ember, en þetta var í nóvember.
— Og það var trúaður prestur,
sem hún fermdist hjá, segir Ólafur.
__ Já, einu gleymdi ég aldrei frá
spurningunum. Presturinn sagði við
okkur, „Eins lengi og þið haldið því
við að biðja bœnirnar ykkar, rofnar
ekki samfélag ykkar við Guð".
Nœsta vor kom leikprédikari nokk-
ur í okkar sveit, og hélt vakninga-
samkomur í ungmennafélagshúsinu.
17