Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 22

Ólafur segir, að það hafi tekið
kristniboðana um hólft annað ór að
komast niður í málinu. Hann segir,
að þeir hafi fengið hver sinn kenn-
ara, venjulega gamlan karl. Verka-
skipting var þannig í Kína, að sem
flestir þurftu að fá eithvað að gera.
Kristniboðarnir höfðu því marga
þjóna, en þeir voru mjög ódýrir. Ól-
afur hefur tekið saman dálítinn þátt
um þjóna og nánustu samverkamenn
þeirra hjóna að kristniboðsstarfinu,
og leyfi ég mér að fella hann inn
1 frásögn þessa. Fer hann hér á eftir:
Endurminningar frá starfsárum í
Mið-Kína
Hugljúfastar eru okkur endurminning-
ar tengdar samverkamönnum og vin-
um.
Fyrstur þeirra var kínverskukennari
okkar og ritari fyrstu tvö árin. Hann
var aldraður konfúsíanskur heiðurs-
maður og kunni ekki orð utan móður-
málsins. Honum var það að þakka,
að hcett var að kalla okkur „jaba",
málleysingja.
Húsvörður kristniboðsstöðvarinnar
var okkar „þarfasti þjónn". Mest af
þvi, er laut að skipulagningu trú-
boðsins og útréttingum í þágu heim-
ilis, safnaðar og skóla, hvíldi á hans
herðum. Hlýtt viðmót, meðfœdd
hyggindi og hœverska komu í góðar
þarfir. Hann var hjá okkur öll árin
i Tenghsien, — svo hét borgin.
Sama matreiðslumann höfðum við
lengst af. Kínverjar eru eins og kunn-
ugt er heimsins beztu kokkar. Ekki
að undra að LJÓ var okkur kœr.
20
„Þarfasti þjónninn".
Sama kona gœtti barna okkaý
sjö ár. Hún átti bágt, þegar
réðst til okkar. Rœningjar höfðu lfl9
heimaþorp hennar í rústir, drep1^
mann hennar og tvo brœður.
kristniboðsstöðinni lœrði hún að le5a'
varð kristin, ávann sér traust og v°r
kosin í safnaðarnefnd.
Annars eru okkur eðlilega efst
huga þeir mörgu, bœði karlar
konur, sem voru nánustu samve
rkfl'
Jj|<-
menn að kristniboði, einkum Prea
un og frœðslu, bœði á kristnib° s
stöðinni og í ferðastarfi. Sem ár°n9
urs þess starfs má geta safn°
ásamt barnaskóla i 6 stœrstu þ01^
s vo
um héraðsins, og auk þess voru
legf
predikunarstaðir 11, sem nauðsynl
var að heimsœkja einu sinni i vl,,r
Frá öllum þessum stöðvum kom
Á