Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 88

kvörtuðu um fórnirnar. Predikunar-
stólsins gcetu beðið sömu örlög. Það
er skylda tilbiðjandans, að bera fram
hið bezta. Predikarinn er fyrst og
fremst tilbiðjandi og predikunin er
fórn hans. Óviðurkvœmilegar fórnir
voru fjölmargar í hinum gamla ísrael
og þœr voru rótin að andlegum sjúkn-
aði lýðsins. Þessa sjúkdómsgreiningu
mun hinn nýji ísrael, kirkjan, freistast
til að koma sér hjó, en það er freist-
ing, sem sennilega er bezt að forðast.
í ö ð r u I a g i er predikunin
ekki aðeins samofin tilbeiðslunni,
heldur er hún samofin samfélaginu,
k o i n o n i a . Það eru a. m. k. þrjór
óstœður til þessa. Fyrst skal nefna
það, að predikarinn er ekki eini til-
biðjandinn. Predikun hans er ekki hin
eina „þakkar- og lofgjörðarfórn". í
samfélagi tilbeiðslunnar tilheyrir
predikunin öllum þeim, sem viðstadd-
ir eru, vegna þess að hún er hluti
tilbeiðslu þ e i r r a . En hún er
þeirra af annarri óstœðu einnig. Án
þeirra vœri engin predikun flutt. Þjón-
usta orðsins hvílir ó samfélagi. Pred-
ikari getur ekki fremur predikað einn
síns liðs en evkaristian verði um hönd
höfð, þegar presturinn er aðeins einn.
Hvor tveggja þessi þjónusta gerir ráð
fyrir og er samofin hlutdeild, þ. e.
predikunin gerir ráð fyrir samskiptum
við áheyrendur. Þriðja ástœðan er sú,
að söfnuðurinn á predikunina, sem
hann veitir reglulega viðtöku, í þeim
takmarkaða skilningi, að prestur, sem
gcetir hirðisstarfs síns og er fœr, ber
fram predikunina svo tilhafða, að hún
mœti þörf þessa samfélags. Það er
vegna þessa, sem söfnuðurinn á
predikunina. Þetta er þ e i r r a
predikun. Auðvitað er það svo,
þessi hugsjón fœr ekki ávallt frarn-
gang. Þótt svo sé, þá er það þó sann-
leikur, eigi predikun að ná árangrl'
verður hún að vera eign þeirra, sem
hún er flutt fyrir í þeim skilningi, að
hún svari þörf þeirra.
Sá predikari, sem skilur það hlat'
verk, sem söfnuðurinn hefir í PreC^’,
ikuninni, afrcekir ekki þetta atriði 1
vinnu sinni. í þessu er forsendan fyr,r
viðrœðu, — ekki predikun í viðrceðn
formi, sem er mjög sérgreind aðfer
og fáum einum er ráðlagt að reyn0,
— heldur er hér átt við v i ð r ce ð u '
sem undanfara predi^
u n a r . Þetta er aðferð, sem tíminP
hefir leitt í Ijós, að vel hefir gefizt 1
tengslum við húsvitjanir. A. E. Rob|n
son, D. D., heitinn, úr Church Arrn^'
var predikari, sem menn sóttust
eft'r
að hlýða á. Hann Ijóstraði því uPPj
sem einni útafbreytni sinni, að vcerl
gerð góð athugasemd, eða frambor'n
einhver spurning af hálfu þeirra, ser11
hann húsvitjaði, þá segði hann þel^
það þá þegar, að þetta efni yr
tekið fyrir af predikunarstólnun
nœsta sunnudag. Þetta tryggði áva
nœrveru þessa fólks, Sérhver sá pre ^
ikari, sem fúslega er hlýtt á, talar
því að hann hefir fúslega þegiá 0
þeim, er hlýða á hann. Predikan er
niðurstaða þessa tvöfalda atferiis'
Bakhjallur predikunarinnar er sC,rn
rœðan. Að þessu þarf að hIynna'
ekki sízt í heimi nútímans. Bakhjall^'
predikunarinnar þarf að vera vl
rœðuhópur, spurningakvöld, ve^
vangur, þar sem engin spurning
útilokuð. Þannig verður ekki aðein
predikunin, sem flutt var sundur
86