Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 89

9reind 0g gagnrýnd, heldur fœr
®sta predikun form sitt og móta.
* þriðja lagi skulum við að-
^®ta það, að predikun, sem er eign
^relagsins, er einnig vitnisburður
^^mfélagsins. Predikunin er þá það,
ern þetta samfélag vildi sagt hafa,
® Pað hefði rödd. Viðrœðan, sem að
1 Predikuninni er, hefir a. m. k.
r' til hjálpar í því, að predikunin
k 1 sameiginlegur vitnisburður þess
lstna samfélags, sem þar á sinn
, • (^ar, sem predikun er aðeins
j-,a°^U^ sem QSferð til uppbyggingar,
ar skoða menn kirkjuna sem eitt-
eku^’ Sem er ' ^yrr^töðu (static) en
^ ' samfélag, sem birtir kraft og
ereyfingu (dynamic). Samfélag, sem
s r' tremur en samflélag, sem
a r f a r). Predikunin er vitnisburður
.... "rar sín og hefir sína ser-
u sagu að segja, þegar lítil at-
9 ' beinist að predikunarstólnum,
egna° hvort af predikaranum sjálfum
P a þeim söfnuði, sem þjáist undir
]s,nurn- Sé predikun skoðuð sem vitn-
ikuUr^Ur' þá forðar það því, að pred-
n'n nái ekki lengra en að kirkju-
preUrn' ^eldur tengist hún trúboði.
sín 'Un ^ef:ir ávallt átt og á enn rót
I 1 trúboði. Þegar predikunin er í
Pr9ð' er trúboðið í lœgð einnig.
Qr * Un miðar við trúboð. Hún mið-
V| það, vegna þess að vitnisburð-
^ n ^ ^ut' Þess- f3e9ar nokkrir
tv( n ^ttaðir frá Kýpur og Kyrene
S6mruöust vegna þrengingarinnar,
til a re's ut af Stefáni og þeir héldu
" Ar>tiokkíu
(elal
inga
°n) til h
þá tóku þeir að ta'a
eiðingja jafnt sem Gyð-
,nq —i--------- ----
Qrott.. ^ b°ðuðu fagnaðarerindið
um
n Jesúm (Post. 1 1 : 20. sbr. 8 : 4).
Vitnisburðurinn varð predikun þeirra.
Þegar predikunin í söfnuðinum
fœr mót vitnisburðarins, verður hann
brátt vitnisburður, sem n œ r ú t
fyrir söfnuðinn. Boðun fagn-
aðarerindisins á rœtur sínar 1 predik-
un, sem skilin er sem vitnisburður.
Postularnir fóru allir eftir himnaför
jesú „og predikuðu alls staðar"
(Mark. 16:20), vegna þess að þeir
voru vottar Jesú og upprisu hans.
Predikunin var vitnisburður þeirra og
jafnframt boðun fagnaðarerindisins.
Með íhugun þessa höfum við beint
athyglinni að söfnuðinum, höfum
haldið frá boðun predikarans til þess
hlutverks, sem samfélagið eða söfn-
uðurinn hefir á hendi. Eitt atriði 1 við-
bót þarf íhugunar við, enda þótt á
það hafi verið minnst. Það að koma
til skila þarfnast ekki aðeins predik-
ara, heldur og áheyranda. Þarfnast
ekki aðeins predikara með hœfileik-
um til að koma til skila, heldur einnig
áheyranda með hcefileikum til að
heyra. Útlendingar eru ekki vel hœfir
til að veita viðtöku því, sem rœðu-
maður flytur. Hversu mikill rœðusnill-
ingur sem hann er. Þetta á við um
útlendinga, ekki aðeins vegna þjóð-
ernis, heldur vegna menningar og
hugsunarháttar. Rœðumaður og á-
heyrandi þurfa að vera „á sömu
bylgjulengd".
Sú spurning er því borin fram:
„Hvernig á að hlýða á predik-
un?" Þegar predikarinn hefir gert allt,
sem hann getur í túlkun boðskapar-
ins, svo að áheyrn œtti að vera mögu-
leg, þá er þó eins að gœta enn, sem
87