Kirkjuritið - 01.06.1972, Qupperneq 19

Við
erum víst skyldir. — Hún bjó
Q^an sinn búskap í Hlíðarendakoti,
°9 faðir minn fyrstu sjö órin, en hann
j/Qr® Qð hverfa þaðan sakir gífurlegs
Qridbrots Þverór. Hlíðarendakot var
®n9in tvíbýlisjörð eftir það landbrot.
9 býst þó við, að hann hafi alltaf
Saknað síns Hlíðarendakots. Hann
rtl a§ Vatnsdal í sömu sveit. Éa
Pa a öðru órinu og man ekkert
e r'r vist minni í Hlíðarendakoti. For-
rar mínir bjuggu síðan í Vatnsdal,
^an9að til ég flutti að Saurbœ, að
Qu komu vestur til mín, og önduð-
st bau bœði hjá mér.
I^. Hvers minnistu um trúrœkni og
lr i^sókn hjá Rangœingum?
I ^9 held, að ég taki ekki munn-
n °f fullan, þótt ég segi, að Rang-
k' L^ar bafi verið trúrœknir, og
'rkjusókn var góð eystra. Prestur
^ n var á unglingsárum mínum séra
9gert Pálsson, prófastur, og alþing-
^ aSur mjög lengi. Hann fermdi
'9- Hann var mesti héraðshöfðingi,
R.°ður rœðumaðu
^maðu
rcEí^'n9je9ur maður. Um heimilisguð-
se n' Q uiínu heimili hef ég það að
1^1 i.' móðir mín var alin upp á
hú |Ustað' Teigi í Fljótshlíð. Þar voru
ti^ltes|rar tiðkaðir allt árið. Þeim sið
bví ' Vatnsdal. Og ég man eftir
|e ' að stundum var sungið, sérstak.
Vgj,0. ð bátíðum, því að margt fólk
ar eirnili. Og hugvekjur voru lesn-
r og mjog snjall
r- Hann var mesta kempa,
'veri
|u
veturnóttum til hvítasunnu
eg ^ einasta ári fram til þess, að
hðle ^ að beiman. Og fastan var há-
Sgip^' ^a voru alltaf sungnir Passíu-
6ink:r?ir- Þannig að þeir eru mér
ar kcerir
eins og mörgum Islend-
ingum. Faðir minn var söngvinn mað-
ur og lœrði af sjálfsdáðum að spila
á hljóðfœri. Hann spilaði á langspil
á sínum yngri árum. Það voru fáir,
sem það gerðu eystra. Síðan lœrði
hann dálítið að spila á orgel, og ég
man eftir því stundum, þegar við
sungum Passíusálmana, að hann
spilaði, ef sungin voru svona léttari
lög.
Um sjálfan mig hef ég það að
segja, hvort sem það er til lofs eða
lasts, að ég býst við, að ég hafi
verið frekar trúhneigt barn. Svo var
það skömmu eftir fermingu, að ég
las í Iðunni geysimikla ritgjörð eftir
Emanúel Linderholm, prófessor í Upp-
sölum, í þýðingu Ágústs H. Bjarna-
sonar, ef ég man rétt. Sú grein hét
,,Frá kreddutrúnni til fagnaðarerind-
isins", og ég man eftir því, að þessi
ritgjörð hafði talsverð áhrif á mig.
Ég varð fyrstu tvö, þrjú árin á eftir
eitthvað kœrulaus, og, mér liggur
við að segja, fráhverfur trúnni. En
þetta rétti sig af, og sjálfsagt hafa
nú Passíusálmamir átt sinn þátt í því.
Ég settist í guðfrœðideild. Nú, ég
er ekki að segja, að ekki hefði komið
fleira til mála, sem ég hefði getað
hugsað mér að lesa, ef ég hefði
átt þess kost. Ég var eins og hver
annar fátœkur sveitapiltur. Ég hefði
t.d. getað hugsað mér norrœnu. En
ég held, að alltaf hafi búið í mér
talsverð trúhneigð.
Liberalisminn var náttúrlega ráð-
andi í guðfrœðideild, þegar ég settist
í hana. Það var undantekning, að
guðfrœðistúdentar aðhylltust annað
á þeim árum. Það var rétt einn og
einn, sem skar sig úr. Nú, ég var