Kirkjuritið - 01.06.1972, Page 36

vinnur, syngur eitthvað af sólmum
Davíðs. Þetta eru í þessu héraði Am-
ors kvœði, skemmtanir og dœgrastytt-
ingar, segir hinn sœli Jerónýmus. En
hvað langt vorir siðir eru fró svoddan
framferði er aumlegt um að hugsa,
þó enn hryggilegra fró að segja.
Og því hef eg nú svo mörgum and-
legum vísum hér til samans slegið
og í þessa bók safnað, að tölu vel
þrjú hundruð. Ekki til þess að allir
þessir sólmar skuli í kirkjunni sungnir
verða, sem kann vera margur ófróð-
ur œtli, heldur til þess að menn og
líka utan kirkju, sem innan í húsum
sínum og híbýlum, úti og inni (sem
óður er sagt), taki hér sólma og aðrar
góðar vísur, eftir því, sem hverjum
bezt sýnist. Og þar fyrir hef eg svo
í þessari bók í sérlega parta sundur
skipt, svo að síður sé hverju við
annað saman slengt, og að menn
megi því heldur finna það þeir syngja
vilja.
Og bið eg nú alla guðhrœdda
dónumenn, bœði andlegrar stéttar og
veraldlegrar, meiri hóttar og minni,
og alla aðra út í fró, að þeir með-
taki og virði þetta mitt erfiði til hins
góða og iðki það innan kirkju og
utan og hindri þó ei, sem þiggja
vilja. Svo og hvað hér hefur mótt
yfirsjóst, bœði í útleggingu og þrykk-
ingu, eða af minni kunnóttu eða
gleymsku, þó gjöri sem guðsbörnum
og góðum brœðrum hœfir, umlíðið
og fœrið það til betra vegar.
Hér vil eg óminnt hafa þann kristi-
lega lesara að ekki höldum vér svo
fast ó þessari hljóðstafagrein að þar
skuli aldrei af víkja, ef þörf og nauð-
syn krefur. Heldur er tilheyrilegt, að
þar, sem merkilegar mólsgreinir erU/
þó er betra að vanti hljóðstafinn
heldur en maður fœri meiningu ur
lagi, eða leggi það út með óskili011
legum orðum, sem menn verða haf°
róðgótu um, hvað það skal vera-
Og þetta mó hér í þessum sólmurn
allvlða finna, að einn eða annan
hljóðstaf vantar.
Só eilífi almóttugi Guð, af hverju,ri
allt gott kemur og só, sem hið gó^°
hefur við oss uppbyrjað í ÞesSg
landi, hann auki og efli það kn
sama við oss og saman safni her
hjó oss eilífri kristilegri kirkiu'
fyrir sitt orð og sinn heilaga andrt
hann gefi oss samþykkilegum
vera 1 öllum greinum, að vér me
einum munni mœttum í öllu P.^
landi hans blessaða lofgjörð syn®J|t
og segja. Hann afverji og hindri 0
ósamlyndi ó meðal þeirra, sem ke
eiga. Og ef nokkrir eru af P^.
einsinnaðir og fast haldandi a sl
meiningu, þó hneigi hann og be'
þeirra hjörtu til samþykkis og
krisfl'
legrar einingar. Og hugleiði Þe^.
góðir menn að af slíku asarn^ur
kemur enginn góður óvöxtur, he
hindrast þar með Guðs heilaga n°
lofgjörð, og hans blessaða orðs t ^
gangur, og margra góðra mö, ar
samvizkur hindrast og hneykslast P
af. |,
Þeim hinum sama, sem að er
móttugur eilífur Guð, einn í Pre „
ingu og þrennur í einingu,
hon
uÞ1
I I I I V_ I I I I >_> I I I I l ■ ■ ■ - f . • •
sé lofdýrð, heiður og þakkarðj.^
fyrir allar sínar óstgjafir og veigi
inga nú og að eilífu.
Amen.
130