Kirkjuritið - 01.06.1972, Qupperneq 44

Aftansöngur og leiðbeiningar
Sem dœmi um tíðagjörð skal hér
prentaður aftansöngur á einum
sunnudegi. í stað fimm sálma Davíðs
eða þriggja, sem víða er gert nú,
verður hér aðeins tilfœrður einn,
rúmsins vegna.
Tíðagjörð þessi hefir að jafnaði
verið miðuð við söng, en hana má
eins vel miða við lestur. Þegar hún
er lesin, verður lesturinn að vera hik-
laus og með eðlilegum hraða. Það,
sem merkt er með V. (versus = vers),
les prestur eða annar, er leiðir til-
beiðsluna. Það, sem merkt er með R.
(Responsum = svar), lesa allir við-
staddir. Jafnframt skiptast þeir, sem
flytja þessar bœnir, í tvo hópa. Það,
sem merkt er með I, les annar hópur-
inn, en það, sem merkt er með H<
les hinn. Báðir hóparnir lesa þa®'
sem merkt er með I—II og sömuleiðis
andstefin. Við tvípunkt og kross er
andartaksþögn i lestri.
Annað atferli við einstaka liði er
þetta: Þegar lesin er lofgjörðin í 1°^
Davíðssálms eða lofsöngs, þ.e. ,,Dýr®
sé Guði . . þá hneigja allir höfe^
sín, en lyfta höfði við orðin: ,<sV°
sem var í upphafi . . .". Þegar lesi^
er úr Ritningunni er setið, nema lesl
sé úr guðspjöllum, þá skal staðið'
Við lofsöngva, t.d. Lofsöng Maríu, er
venja að standa, svo og við signinQ
una í upphafi og við bœnir. Atfer [
í þessari tiðagjörð er að öðru leVfl
frjálst.
Aftansöngur
t SIGNINGIN
UPPHAF
V. Vertu hjá oss, Drottinn,
R. því að kvölda tekur og degi
hallar.
V. Guð, lát þér þóknast að frelsa
mig,
R. Drottinn, skunda mér til hjálpar.
V. Dýrð sé Guði, Föður og Syni, og
Heilögum Anda.
R. Svo sem var i upphafi er enn og
verða mun, um aldir alda.
Amen. Hallelúja.
(Um föstu sé í stað halleluja sung-
ið: Lofaður sért þú, Kristur, konungur
dýrðarinnar).
DAVfÐSSÁLMUR
118:19-29
Andstef: Þetta er dagurinn, ser°
Drottinn hefir gjört: fögnum, og ve'
um glaðir á honum.
I. Ljúkið upp fyrir mér hliðum r®f
lœtisins: að ég megi fara 1
um þau og lofa Drottin. t
II. Þetta er hlið Drottins: réttla*1
menn fara inn um það.
I. Ég lofa þig, af þvi að þú
heyrðir mig: og ert orðinn
hjálprœði. ,.fn.
II. Steinninn, sem smiðirnir h
uðu: er orðinn að hyrnin9a
steini.
138