Kirkjuritið - 01.06.1972, Qupperneq 80

8. Predikun með samrœðu
(Tlie dialogue sermon)
Að síðustu skulum við íhuga þá gerð
predikunar, sem nefnist p r e d i k -
un með samrœðu. Það eru
f á i r predikarar, sem eru þeim per-
sónulegu kostum búnir, sem þessi
gerð predikunar krefst. En tveir þeirra
fáu, sem þessum kostum eru búnir
og hér verða nefndir, eru þeir sira
Joseph McCulloch við St.Mary-le-Bow
kirkju í London, og síra Martin Sulli-
van, prófastur við St.Paul’s-dómkirkj-
una.
[ St.Mary-le-Bow kirkjuna koma um
500 manns, í hádeginu á hverjum
þriðjudegi, til að hlýða á sóknar-
prestinn verja og veita skýringar á
hinni kristnu trú í opinberri samrœðu
við einhvern (venjulega þekktan mann
eða konu), sem vel getur verið annað
hvort andstœðingur trúarinnar eða
velviljaður henni, en er jafnframt
reiðubúinn til að gagnrýna til hins
ýtrasta. Þetta er mikils virði. Sé þetta
hœgt, á að gera það, en predikarinn
þarf að vera mjög gjörhugull og vett-
vangurinn þarf að vera í þéttbýli,
borg. Annars konar gerð predikunar,
sem einnig virðist henta fáum, er
„predikun undir berum himni". Einn
þeirra fáu, sem þetta hefir tekizt, er
síra Soper, lávarður.
Þessar átta gerðir predikunar hafa
hver um sig sínu sérstceða hlutverki
að gegna í þjónustu Orðsins. Freist-
andi er að upphefja þá gerð predik-
unar, sem virðist laða áheyrendur til
nálœgðar Guðs, þar sem hver munn-
ur hljóðnar, og gera minnst úr þeirri
predikun, sem setur fram spurningar,
er trúvarnarpredikun eða predikun í
samrœðu, sem allar miða að því a^
efla kapprœður. Allar gerðir predik-
unar eru nauðsynlegar og allar bceto
þœr upp hver aðra.
Sömuleiðis er freistandi að upp'
hefja þann undirbúning predikunar'
sem fram fer í einrúmi og í bœn, þvl
að í rauninni er það svo, að inP'
blásturinn verður í hinu persónuleg0
erfiði. En á sama hátt er það einniQ
svo, þótt innblástur virðist ekki til-
heyra þeirri aðferð, að hópur vinni
saman, þá getur hin sameiginleg0
vinna dregið fram eitthvað, sem ®r
frumlegt og heilbrigt, þótt oftar se
þetta tengt vinnu einstaklingsins 1
einrúmi.
Auk þess verður að viðurkennö
það, að vandað málfar verður tcfip
lega áberandi með aðferð spurninQ^
og svara. Þar verður oft hik me
röngum áherzlum og þögnum á röng
um stað. Orðum má auðveldlega mis
þyrma, og hreyta þeim, líkt og oft°sf
gerist í viðtölum nútímans. Fágun
málfars er hins vegar ekki hið e'na
skilyrði fyrir nothœfri predikun. Stun
um og sums staðar getur fágað ma
far verið til hindrunar. Predikun ver
ur og að nota það málfar, sem t1^
heyrir þeim lífsháttum, er hún á a
vinna verk sitt í. Þetta er grundvalln^.
atriði. Þar eð þessu er svo farið, a
hinar hikandi og ófáguðu spurning0,
og svör eru svo áberandi þáttur
dreifingu frétta 1 sjónvarpi og útvarP '
þá má vera, að spurningar og sV
í predikun hafi jafn mikla kosti se
galla í því, að ná tali af mönnunj.
Þegar litið er á þessar mismunan
gerðir rœðu, þá ber okkur að varaS^
að setja eina gerð annarri ofar e
174