Kirkjuritið - 01.09.1973, Síða 8

þess voru svo haldnar samkomur á sunnudagskvöldum fyrir íbúa þriggja
til fjögurra skála samtímis. í fyrstu var herbergið fullsetið, þátttakendur
40-50. En þegar leið að sumri og kvöldin urðu bjartari, fœkkaði þeim.
Reyndar voru allar samkomur bannaðar, en eftirlitið var ekki mjög
strangt.
En svo var það í júlí, að öllum varð bilt við í búðunum. Allar bœkur,
söngbœkur, Biblíur, hljóðfœri, spil, myndir af eiginkonum, börnum eða
unnustum skyldu afhendast. Þeim þótti liklega sem fangavistin vœri oss
of léttbœr, vér skyldum láta beygjast. Dagana varð að gera svo gráa
sem kostur var. Jafnframt voru allir fundir stranglega bannaðir. Það var
þungbœrt að binda utan um Biblíu, söngbók, mynd og annað, sem var
svo kœrt, skrifa fanganúmer og nafn utan á pakkann og afhenda síðan.
Án Biblíu! En hve fátœktin var yfirþyrmandi. Að geta ekki framar leitað
uppi hin mörgu gamalkunnu og góð'u orð, né öðlazt skilning nýrra orða!
En enginn stöðvar Guð. Heilagur andi minnti oss á. Þú „rakst á" þetta
orðið og síðan annað orðið úr Biblíunni. Þú sást fyrir þér, hvar þau stóðu
á síðunni, og svo birtist vers eftir vers. Enginn jarðneskur máttur getur
svipf mann vígslu Heilags anda og Ijósi því, sem hann varpar á kristna
þekkingu. Það reyndi ég þœr vikurnar, sem í hönd fóru.
Vér héldum áfram morgunbœnunum eins og fyrr. Það var svo snemma
dags, að vér þóttumst nokkurn veginn öruggir. Vér sungum gamalkunna
sálma og söngva, fórum með ritningarorð eftir minni, bœttum við fáein-
um orðum og enduðum með bœn. Einum og einum hafði tekizt að luma
á vasatestamenti sínu. Það var sönn hátíð morguninn, sem skólastjóri
landbúnaðarskólans hélt hugleiðinguna og tók fram litla Nýja testament-
ið sitt og las úr því.
Erfiðara var að halda fundi á sunnudagskvöldum. Þá mátti búast við
eftirliti. En vér söfnuðumst saman fáeinir umhverfis borð í einhverju
skálaherberginu. Vér sungum saman í lágum hljóðum, fórum með ritn-
198