Kirkjuritið - 01.09.1973, Síða 13

Hvað þykir þér líklegast að sé á
ak við orðin fornu? Hvað myndi ber-
°st frá barmi þínum, ef þú œttir að
eVia á þessari stundu?
Melankton, sem ég nefndi áðan,
s rifaði í bréfi skömmu fyrir dauða
Slnri: ,,Daglega hvarflar hugur minn
,' ^'nztu ferðar. Heitt og djúpt þrái
e9 Ijósið, þar sem Guð verður allt í
u, en allar hártoganir, rógurinn og
^rtryggingarnar eru horfnarífjarska".
9 á skrifborði hans fannst blað að
r°num látnum, þar sem hann hafði
^ tað þetta: ,,Þú kemur til Ijóssins, þú
^rð að sjá Guð og son hans, þú hlýt-
r raðningu á dásamlegum leyndar-
|jf-/?Urn' sem Þu sk'lóir ekki í þessu
^Sá er kristinn, sem sér Ijós framund-
n, hvar og hvernig sem hann er
staddur.
Q geta verið skuggar allt í kring
nót ^r'r ^að getur verið
^ um alla jörð og hvergi skýjarof
aSf'T*n'’ framundan Ijós. Og bjart-
þ Pe9ar allir dagar eru uppi.
Ir e*ta attu þeir hver með öðrum a11 -
j’ f0m ' tru °9 dau í trú fyrir
esu náð
Er ' l
. e9 þannig kristinn? Ert þú þann-
y Kr,stinn?
Klrkian mín
stvrk.kir m'n- Sá forni biskup vildi
kinkj^0 a,na- Haan lét smíða upp mið-
^rina ^°'urn °9 setia mur allt í
Upp ^ a nrcent: Guðs kristni skyldi
um var'n fyrir vondum veðr-
skurn '^n^m'ð treyst. Sagan í hnot-
Hvq,-' SQ®a ^ynslóðanna. Einnig vor
Ki-jsts 'Srn Ver stanclum í fylkingu
Vlgstöðvum dagsins, þá vilj-
um vér byggja upp musteri hans á
jörð.
En stundum virðist til lítils koma.
A Hólum sjást nú engin ummerki þeirr-
ar atorku og umsvifa, sem voldugur
Gottskálk hafði í frammi. Og eins fór
um verk hinna flestra. Sá hann þetta
fyrir á skyggnu augabragði andláts-
ins? Sá hann það, að innan stundar
myndu sporin hans á Hólastað máð
og týnd, svo gjörsamlega sem hefði
hann aldrei verið til?
Slíkt gœti hvarflað að oss, jafnvel
í miðri önn, þegar hœstur er dagur.
En það var annað framundan þá. Það
er annað í vœndum nú. Kirkjan hélt
áfram að lifa, þótt hvelfingarnar á
Hólum hryndu og múrinn hyrfi. Hún
er ekki það, sem í dag stendur en á
morgun fellur. Hún er ekki það, sem
vér erum og orkum. Jarðnesk mynd
hennar með öllum hennar svipbrigð-
um og sviplýtum er ekki annað en glit
í þeim daggardropa, sem vér köllum
tíma. Geislabrotin breyta ekki eðli þótt
þeim bregði á ýmsan veg. Og birtan
á ekki upptök sín í dropanum. Hún
kemur frá sólinni. Og Kristur er sólin.
Bróðir í trúnni, miklu eldri en þeir
tveir, sem ég hef nefnt hér, Jóhannes,
var staddur á eyðilegri eyju, útlagi
þar, því það geysaði grimmileg
ofsókn gegn kristnum mönnum,
kirkja Krists var dauðadœmd, allt,
sem Jóhannes og postular allir og
stríðsmenn Krists höfðu byggt upp,
var kramið eins og viðkvœmt vorblóm
undir hrosshófi, kirkjan sjálf var að
taka andvörpin, að því er séð varð og
skynjað. Jóhannes vissi þetta. Og
hann sá I sýn hið myrka baksvið þess-
arar áþreifanlegu staðreyndar, hin
203