Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 13

Qeymi ég þær inni í skáp. Og fagnað-
urinn stendur til klukkan að ganga eitt,
°g hann er hinn rólegasti og hagar sér
mjög vel. Síðan lýkur þessu, og þeir,
sem voru að aðstoða mig eru farnir.
^ið erum bara tveir eftir. Þá segi ég
hann: „Komdu nú hérna inn. Þú
verður að taka þetta, sem ég geymi
fyrir þig. En mig langar til að segja
eitt við þig áður. Áttu heima hérna í
hænum?" — „Já.“ — „Áttu konu?“
„Já.“ — „Áttu bðrn?“ — ,,Já.“ —
"Ja, þá hefur þú tækifæri til þess að
9efa fjölskyldu þinni nýársgjöf, sem þú
varst ekki fær um að gefa, þegar þú
komst hingað í kvöld.“ — „Hvað er
Það?“ segir hann. „Að koma ódrukk-
inn heim.“ — „Já, þetta er mesta vit-
'eysa.“ — „Já, er það ekki? Er þetta
ekki vitleysa? Langar þig til að reyna
að hætta?“ segi ég. „Já, ég vil það
nn-“ — „Ég þekki einn, sem örugg-
ie9a getur hjálpað þér til að hætta.“
— „Hver er það?“ — „Hann heitir
Jesús Kristur."
Ég átti langt samtal við hann þarna
urn kvöldið og las fyrir hann úr Bibl-
iunni. Það endaði með því, að ég
sPurði hann: „Ertu ákveðinn í að
hastta?" — „Já“, segir hann. „Viðskul-
urT1 þá krjúpa hérna og biðja saman
urn styrk handa þér til að standast
^reistinguna og varðveita þetta loforð,
sem þú ætlar að gefa.“
Við gerum það, og þegar hann
stendur upp frá bæninni, þá segi ég:
"Heyrðu, hvað viltu gera við þetta?"
~~ .,Þú getur helt því niður,“ segir
hann. „Nei, það get ég ekki. Ég skal
^egja þér ástæðuna. Hún er sú, að um
eið og þú leggur aftur hurðina hérna
a eftir, þá kemur djöfullinn til þín og
hvíslar að þér og segir: „Mikið skelf-
ing varstu vitlaus, að láta hann Jó-
hannes fara svona með þig. En ef
þetta er í raun og veru ásetningur
þinn, þá verðurðu að gera það með
eigin hendi.“ — „Aaaí, æ.“ — „Ja,
ég held, að Drottinn hjálpi þér til að
gera það með eigin hendi.“ — „Hvar
getum við helt því niður?“ — ,,Við
skulum bara fara hérna fram í eldhús
og hella því í vaskinn."
Hann gerði það, drakk aldrei uppfrá
því.
Nú lánarðu mér fimm krónur
Um sumarið næsta var ég norður á
Siglufirði, og ég hafði sagt honum það,
að færi hann á síld, þá væri ég á
Siglufirði á sumrin. Og einu sinni
kemur hann hlaupandi og móður og
segir: „Mikið var gott ég sá þig.“ —
„Nei, komdu blessaður og sæll. Ertu
kominn á síld?“ — ,,Já,“ segir hann,
„mig langar til að fá að skrifa. Það var
gott ég fann þig, því að félagar mínir
á skipinu, sem ég er á, þeir vildu íá
mig til að setjast og drekka með sér,
en ég hljóp burtu frá þeim. Og ég var
svo heppinn að finna þig.“
— Honum hefur verið þetta sannar-
legt alvörumál?
— Já, já. En það er ekki gott að
vita fyrirfram, hvernig maður á að
mæta þessum mönnum, segir Jó-
hannes og verður hugsi. Svo heldur
hann áfram:
— Einn ,,róninn“ í Hafnarstræti bac
mig að lána sér tíu krónur í hvert
skipti, sem hann sá mig. Ég sagðist
ekki hafa bankaviðskipti úti á götu, ég
væri sem sagt enginn banki. Ég sagði
11