Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 82

hans hafði sagt honum, en sá hafði
sjálfur átt vin, sem var sjónarvottur.
Slík er minning kirkjunnar.
Sameiginleg minning, sem rifjuð er
upp frá einni kynslóð til annarrar, verð-
ur að því, sem vér köllum sagnhefð.
Þekking vor á frumkirkjunni og stofn-
anda hennar hvílir að mestu á lifandi
sagnhefð, en hún á rót sína í minning-
um manna, sem verið höfðu sjónar-
vottar að viðburðunum og átt per-
sónuleg samskipti við aðalpersónu
þeirra.
Sagnhefð getur færst úr lagi og
breyst í langri munnlegri geymd. En
þegar búið er að skrifa hana upp, þá
stendur hún að mestu óbreytt eftir
það. Þess vegna er hægt að beita hana
vandlegri gagnrýnni skoðun, með því
að rýna þær heimildir, sem urðu til,
er sagnhefðin var bréfuð á elztu stig-
um hennar. Nýja testamentið varð-
veitir ritaða hefð um Jesú, og varð hún
til á ýmsum skeiðum fyrstu aldarinnar
í ævi kirkjunnar. Helstar þessara
heimilda eru guðspjöllin fjögur. Vér
munum því snúa oss að þeim. 0g
munum það, að hvað sem sögugildi
þessara rita líður að öðru leyti og '
smáatriðum, þá fjalla þau um mann,
sem aðrir mundu eftir; minntust hlut-
verks hans í sögunni. Atburðurinn, sem
vér höfum nú nálgast, bæði utan frá
og innan að, er ekki fjarlægur, hálf-
gleymdur atburður hins liðna, sem
uppgötvaður hefur verið með upp'
greftri eða í fundnu handriti í helliS'
skúta. Hann er nokkuð, sem aldrei hef-
ur liðið úr minni elstu, starfandi stofn-
unar vesturlanda.
80