Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 79

eru Rómverjar nefndir með nafni, en
9reinilegt er, að átt er við þá.
Ekki er vitað, hvort þessir frómu
sértrúarmenn hugðust láta draum sinn
r®tast með því að grípa til vopna í
uPPreisn. Sjálfsagt hefur svo verið. Ef
ekki, þá voru aðrir, sem höfðu fullan
hu9 á slíku. Síðan árið 6 e. Kr„ er
®alílei nokkur, að nafni Júdas, hafði
h®itt sér fyrir misheppnaðri uppreisn-
artilraun gegn Rómverjum, hafði and-
sPyrnuhreyfing verið að þróast neðan-
Jar®ar og gert uppþot við og við, uns
arið 66 e. Kr. að henni tókst loks að
rinda af stað fullkominni uppreisn.
essi hreyfing vildi láta kalla sig
e|óta. Stjórnin kallaði þáhryðjuverka-
^enn. Vér könnumst við þeirra líka á
öldinni. Afstaða farísea til þeirra
v'rðist hafa verið loðin; ef til vill hafa
mar9ir þeirra viðurkennt markmiðið,
6ri hl°tið að hafna leiðunum, sem þeir
v°ldu. Prestar og aðrir fyrirmenn þjóð-
ai'nnar stóðu af alefli gegn þjóðernis-
°lnnum, sem vildu grípa til vopna.
, ^']t um það ríkti mikill órói í Palest-
'Uu á öndverðri íyrstu öldinni. Því ollu
1 °kkadrættir, óeining í stjórnmálum
e9 trúardeilur. Á þessum viðsjártímum
r Það, að „Jesús frá Nasaret var
en9dur á tréð á páskadagskvöld af
i Vl hann framdi galdur og leiddi
raei afvega“, eins og komist er að
r ' i sögu Gyðinga. Þetta er álíka
^aie9a að orði kveðið og hjá
gnaritaranum rómverska, sem vér
b'lö35Um lil hér a® ofan a Þessum
aök Um’ 6n en9u s'®ur önnur utan-
0gs0rnandi heimildin frá, sem gerir
dóS ^?ift a® skipa upphafi kristins
at.ms a hekk með öðrum sögulegum
fírstu aldarinnar.
Öllu lengra komumst vér ekki með
því að skoða þessa atburði af sjónar-
hóli umheimsins. Nú er komið að því,
að vér athugum sama efni aö nýju, en
að þessu sinni frá sjónarmiði kristn-
innar sjálfrar.
Enn skulum vér byrja í nútímanum,
en færa oss síðan aftur á bak í tím-
ann. Ef vér viljum athuga kristnina inn-
an frá, þá er hendi næst að ganga inn
í einhverja kirkjuna. Hvað er fólkið þar
að gera? Kirkjan hefst sitt hvað að.
Sumt af því skiptir meira máli en ann-
að. Og sumt af því leysa líka aðrar
stofnanir af hendi, og meira að segja
kannski betur en kirkjan. En á einu
sviði á kirkjan sér engan keppinaut.
Sérgrein hennar er að tilbiðja Guð. Vér
skulum nú gera ráð fyrir því, a. m. k. í
bili, að tilbeiðsla sé merkilegt við-
fangsefni fyrir skynsamt fólk og þess
virði, að reynt sé að skilja hana. Án
þess vér skiljum tilbeiðsluna að ein-
hverju leyti, er nefnilega mjög ólíklegt,
að vér skiljum eðli og sögu kirkjunnar.
Að þessu samþykktu er gott að spyrja,
hvað það sé í raun og veru, sem
kristnir menn gera í kirkjunni, þegar
þeir tilbiðja Guð. Ég ætla mér ekki þá
dul, að reifa hér ómælisdýptina í sam-
neyti Guðs og manna, heldur aðeins
minnast á það, sem hver og einn mun
veita athygli, þegar kristnir menn koma
saman til tilbeiðslu.
Mismunandi er, hver háttur er hafð-
ur á tilbeiðslunni; þó eru ýmsir þættir
hennar hinir sömu í hverri kirkju. Orð
eru alls staðar flutt, töluð eða sungin,
og lýsa þau trú á Guð. í hverri kirkju
er Guð lofaður fyrir gæsku sína og
mátt, og honum þakkað fyrir gæði
lífsins, enda er því trúað, að hann sé
77