Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 29

En vér sjáum einnig kirkjugestina, söfnuð-
inn, og eins og áður segir, það er ekki
vort að dæma um, hvar er illgresi og hvar
hveiti. Hitt er og jafnvíst, að samhljómurinn,
sem náðarmeðulin og trúin mynda, er einn-
Í9 samhljómurinn, sem hulin kirkja og op-
inber kirkja mynda.
hetta forspjall um söfnuðinn er nú orðið
nokkru lengra en ætlað var og þó hefur
aðeins verið stiklað á stóru. Nauðsynlegt
virtist þó að hafa þessa punkta með vegna
þess, sem á eftir fer og í allri umræðu
um söfnuðinn og hlutverk hans. Skal nú
endurtekið, að söfnuðurinn er að skilningi
Nýja testamentisins og síðbótarmanna end-
urleystur lýður Guðs, sem fæddur er í heil-
a9ri skírn, nærður af boðun fagnaðarerind-
isins og fullkominn gjörður í heilögu kvöld-
oiáltíðarsakramenti. Hann er sá lýður, sem
tyrir heilagan anda tekur við þessum náð-
armeðulum i trú, von og kærleika. Þessi er
sá söfnuður, sem tekur sér þjón, umsjónar-
mann, prestinn. Embætti hans er stofnað
þi að hafa um hönd fagnaðarerindið og
sakramentin.
Hlutverk safnaðarins
Kirkjan er likami Krists og því er hún
ein. Einn er líkaminn. Kirkjan á öllum
þjóna og hún á að standa öllum
°Pin. Fyrir þvi er hún almenn.
”Ég er vínviöurinn,“ sagði Kristur,
>>Þér eruð greinarnar.“ Söfnuðurinn er
ekki einstaklingar, sem hver um sigséu
sjálfstæð jurt og hver annarri óháð.
Söfnuðurinn er líkami Krists. Enginn
e|nstaklingur fer með stærra né meira
hlutverk en að vera limur á líkama
Krists. Sé greinin höggvin af vínvið-
lnurn, þá deyr hún. Þykist einhver geta
'ökað hlutverk sitt sem kristins manns
án samfélags við söfnuðinn, kirkjuna,
^ fer hann villur vegar. / I. Kor. 12.
kap. og 13, segir svo: ,,Því að eins og
''kaminn er einn og hefir marga limi,
en allir limir líkamans, þótt margir séu,
eru einn líkami, þannig er og Kristur.
Því að með einum anda vorum vér
allir skírðir til að vera einn likami,
hvort sem vér erum Gyðingar eða
Grikkir, hvort sem vér erum þrælar
eða frjálsir. . . Ef fóturinn segði: Fyrst
ég er ekki hönd, heyri ég ekki líkam-
anum til, þá er hann ekki fyrir það
líkamanum óviðkomandi. Og ef eyrað
segði: Fyrst ég er ekki auga, heyri ég
ekki líkamanum til, þá er það ekki
líkamanum óviðkomandi fyrir það. Ef
allur líkaminn væri auga, hvar væri
þá heyrnin? Ef hann væri allur heyrn,
hvað væri þá ilmanin? En nú hefir Guð
sett limina, hvern einstakan þeirra, á
líkamann eins og honum þóknaðist..
Augað getur ekki sagt við höndina:
Ég þarfnast þín ekki — né heldur höf-
uðið við fæturna: Ég þarfnast ykkar
ekki. Nei, miklu fremur eru þeir limir
á líkamanum nauðsynlegir, sem virð-
ast vera í veikþyggðara lagi ... Þér
eruð líkamir Krists og limir hver fyrir
sig. Og Guð hefir sett nokkura í söfn-
uðinum fyrst postula, í öðru lagi spá-
menn, í þriðja lagi fræðara, því næst
kraftaverk, enn fremur lækningagáfur,
líknarstörf, stjórnarstörf og tungutal."
Og loks Pendir Páll söfnuðinum á
miklu ágætari leið og hefur upp óð
sinn til kærleikans, sem lýkur með
þessum orðum: ... “ En nú varir trú,
von og kærleikur, þetta þrennt, en
þeirra er kærleikurinn rnestur."
Vér erum limir á líkama Krists og
sem slíkum er oss falið ákveðið hlut-
verk.HlutverkiS er raunar aðeins eitt:
að vera vottur lórnandi og fyrirgef-
andi kærleika Jesú Krists. En þetta
hlutverk er svo margþætt, sem lífið
sjálft. Starfssviðin svo mörg, og hverj-
27